Anouk helpt ouders en professionals met verbindend opvoeden: ‘Toen ik zelf moeder werd, wilde ik het anders doen’

Opvoeden. Van het woord alleen al wordt Anouk van der Lucht een beetje kriebelig. “Alsof je kinderen omhoog moet helpen, om ze te laten passen in ons systeem,” legt ze uit. Tijdens de studies die ze deed merkte ze al dat zij er anders over dacht. En toen ze zelf moeder werd, viel alles op z’n plek: “Het gaat niet om ‘hoe het hoort’, maar om verbinding met je kind.”

De interesse in het ouderschap was er bij Anouk al voordat ze zelf kinderen kreeg. De pedagoge volgde voor haar werk vele pedagogische en psychologische studies, zodat ze ouders en andere opvoeders kon begeleiden.

Hoe het hoort

“Een groot deel van die studies gaat over het gedrag van kinderen,” vertelt Anouk. “Plat gezegd gaat het vooral over hoe kinderen zich zouden moeten gedragen en hoe je dat als ouder kan begeleiden.” Terwijl ze het zegt, kijkt Anouk verbaasd uit haar ogen. “Kinderen leren ‘hoe het hoort’, dus. Maar daar gaat het ouderschap toch niet om?”

Kinderen leren hoe het hoort. Daar gaat het ouderschap toch niet om?

Waar gaat het dan wel om? “Het gaat om de behoeftes van een kind, om de verbinding tussen kinderen en hun ouders, je kinderen serieus nemen en je intuïtie volgen,” legt de pedagoge uit. “Maar ook: je eigen shit opruimen als ouder. Want je komt jezelf behoorlijk tegen. En wie heeft niet ooit gezegd: ‘Ik ga het anders doen dan mijn ouders het hebben gedaan?’.”

Ander geluid

Toen Anouk vijf en een half jaar geleden voor het eerst moeder werd, begon ze een blog over haar eigen ervaringen. “Mijn intuïtie leidend was in het moederschap, anders dan wat ik allemaal geleerd had. Het hielp mij om te schrijven over mijn eigen proces en door het blog merkte ik dat ik niet de enige was die er zo over dacht. Zo ontdekte ik dat de pedagogiek een ander geluid nodig had.”

Inmiddels is dat blog uitgegroeid tot haar eigen bedrijf en geeft Anouk workshops en trainingen aan ouders en professionals over ‘verbindend opvoeden’. Anouk: “In beide gevallen gaat het vaak over een balans vinden tussen koesteren en kaderen: hoe kun je grenzen stellen en toch een kind het gevoel geven dat hij of zij serieus genomen wordt.”

Tekst gaat verder onder de foto >

Anouk gaat verder: “Iedere volwassene weet hoe belangrijk het is voor je eigenwaarde als je je gehoord en gezien voelt. Daarom is het ook zo belangrijk om je kinderen dit aan te leren. Door de problemen van een kind niet te vermijden, of ze af te doen als ‘onbenullig’. En niet meteen te schreeuwen als een kind iets heeft gedaan wat niet mag. Dat wekt angst op en werkt averechts.”

Ik ben ook geen perfecte moeder, ik schreeuw ook weleens

Betekent dan dat Anouk nooit uit haar slof schiet tegen haar eigen kinderen? “O jawel hoor,” lacht ze. “Ik ben zeker geen perfecte opvoeder, ik schreeuw ook weleens. Het is een uiting van onmacht, waar elk mens weleens tegenaan loopt. En het is ook belangrijk dat je dan een beetje lief voor jezelf blijft: het is niet wenselijk, maar wel menselijk. En daarna met je kind in gesprek, om de schade te herstellen.”