Nikki (35) uit Utrecht over de wooncrisis: ‘Ons leven staat stil, we kunnen geen kant op’

Nikki (35) woont samen haar partner in een studio van 36 vierkante meter in Utrecht Oost. Ze willen graag settelen, een gezin stichten en hun grote droom – het opvangen van pleegkinderen – najagen. Maar net als veel Utrechters zitten ze door de wooncrisis met de handen in het haar: “We worden gewoon de stad uitgejaagd.”

Naar aanleiding van deze oproep over de wooncrisis in Utrecht, schreef Nikki ons het volgend bericht:

“We zijn begin dertig en waar mensen om ons heen kinderen krijgen, kunnen wij dat niet vanwege de woningnood. Ik heb tien jaar wachttijd opgegeven voor dit huis. Mijn vriend heeft inmiddels acht jaar staan, maar daar kun je in Utrecht nog niks mee. Mijn nieuwe jaren kunnen wij niet samenvoegen. Ook kun je je ‘punten’ niet ergens anders in Nederland inzetten. Daarnaast werken wij in de zorg en het onderwijs, dus particuliere huur is geen optie. Kopen kunnen we niet, te duur. Wij zitten dus echt vast en onze grote droom om pleegkinderen op te vangen daarmee ook. Onze levens staan op pauze.”

Klein, maar fijn

Nikki komt oorspronkelijk uit Den Helder, maar woont sinds haar studententijd in Utrecht. Ze is verknocht aan de Domstad en wil hier het liefst voor altijd blijven wonen. “Toen ik vijf jaar geleden in deze studio kwam wonen, dacht ik: hier ga ik voorlopig niet meer weg”, vertelt Nikki. Dat veranderde toen haar vriend twee jaar geleden bij haar introk. “Het idee was dat hij tijdelijk in zou trekken, totdat we iets groters zouden vinden”, vertelt Nikki. Maar een woning vinden, bleek moeilijker dan gedacht.

Inmiddels wonen ze twee jaar samen in het piepkleine huisje. Dat brengt volgens Nikki uitdagingen met zich mee: “Dit is écht een eenpersoonshuis, dus je kunt je niet even terugtrekken. Dat is niet gezond. Zeker toen corona ook nog om de hoek kwam kijken en we letterlijk vastzaten in deze kleine woning.”

Actief zoeken

Zo’n twee jaar lang speurt Nikki actief Funda, Woonnet en de sites van verschillende makelaars af, op zoek naar een betaalbaar huurhuis in Utrecht. Het stel heeft inmiddels álle opties die er zijn overwogen, bijvoorbeeld lotingwoningen. “De woningbouw is verplicht om zoveel procent van de woningen te verloten. Dan heeft iedereen dus evenveel kans. Daar schrijven zich ruim 1500 mensen zich voor in – wat ook heel logisch is – dus de kans dat jij de woning krijgt is heel klein. Dat hebben we inmiddels tien keer geprobeerd. De laatst keer stonden we op plek 565.”

De stad uit

“We worden de stad uit gedwongen als we verder willen met ons leven, en zelfs dan zijn we niet verzekerd van een woning. Het lastige is dat als je je in Utrecht hebt ingeschreven, je ook hier die punten opbouwt. In andere steden heb je daar niks aan. Daar komt nog bij: over een jaar of twee verdienen we waarschijnlijk te veel voor een sociale huurwoning, en veel te weinig voor een particuliere huurwoning. Dán kunnen we écht geen kant meer op.”

Lees verder onder de foto >

Het leven staat stil

Nikki en haar vriend lieten in november hun stem horen tijdens het woonprotest in Utrecht. “We waren bij het woonprotest en we zeiden tegen elkaar: we mogen zo blij zijn dat we een dak boven ons hoofd hebben, en dat ook nog eens in onze geliefde stad. Maar als je daar rationeel over nadenkt is het natuurlijk bizar dat dit de norm is geworden. Dat je blij moet zijn met een te kleine woning, waar je echt niet in verder kunt”, zegt Nikki. “We hebben ons best gedaan op school, zijn opgeleid en hebben beide een baan. Maar staan hierin toch machteloos. Dat is heel verdrietig en uitzichtloos. Het leven staat stil.”

Gedwongen keuzes maken

“Sommige leeftijdsgenoten om ons heen hebben bijvoorbeeld het geluk dat ze ouders hebben met geld. Die kunnen met hun hulp wel een huis kopen en aan kinderen beginnen. Wij kunnen niet anders dan machteloos af te wachten. Ik ben net 35 jaar geworden, en ik denk vaak bij mezelf: het moet nu niet heel veel langer meer duren.” Nikki voelt zich genoodzaakt keuzes te maken, die ze liever niet wil maken. ”Ten eerste moet ik de stad waar ik van houd, waar ik mij thuisvoel en jaren in heb geïnvesteerd, noodgedwongen verlaten. Ook de droom om kinderen te krijgen en pleegkinderen om te vangen, moeten we hierdoor parkeren of misschien zelfs loslaten.”

De ultieme droom

Wat de ultieme droom van het stel is? “Om te wonen op een boerderij met en klein stuk grond waar we een zorgboerderij voor kinderen kunnen beginnen.” Die droom heeft het stel inmiddels wat bij moeten schaven: “Als we nu überhaupt een huisje met een kleine tuin en twee slaapkamers kunnen vinden waar we een gezin kunnen stichten en kinderen kunnen opvangen, ben ik al heel blij. We zijn ons ervan bewust dat we dat in Utrecht voorlopig niet kunnen bereiken. De enige optie die ik voor ons zie is dat wij toch hopelijk snel omhoogklimmen op de wachtlijst in Den Helder – waar ik ben opgegroeid – en daar een huurwoning kunnen aannemen… Al weten we dat ook die optie nog even op zich laat wachten.”