Achter de gesloten deuren van de Leidse Lente: ‘Alles wat je hebt opgebouwd, glipt weg’

Diana is de eigenaresse van galerie en café/restaurant de Leidse Lente. Een culturele hotspot waar het normaal gesproken bruist. Waar evenementen, tentoonstellingen en optredens worden gehouden en je uitgebreid kunt borrelen en dineren. Maar nu zijn de deuren dicht. Wat nu? Hoe houd je de moed erin? Diana vertelt over haar leven sinds de crisis.

Het oorspronkelijke plan voor de Leidse Lente zag er iets anders uit: het moest een galerie worden, met een koffiecorner en een menukaart met kleine hapjes. Tot Diana vijf jaar geleden per ongeluk de verkeerde vergunning aanvroeg, waarna ze wel een restaurantfunctie moest toevoegen. Zonder horecaervaring. “Het is veel groter geworden dan de bedoeling was, maar ik vind het hartstikke leuk. Het is geweldig als mensen bij je komen genieten.”

Voor die tijd was Diana kunstenaar en galeriehouder, met een galerie in Haagweg4. Van dat werk komt nu nog maar weinig terecht: “Toch kan ik ook mijn creativiteit kwijt in het ondernemerschap. Van het boeken van optredens tot het bouwen van de website of het maken van een magazine.”

Bizarre situatie

Maar, sinds de coronacrisis ziet het leven van Diana er heel anders uit. “Een bizarre situatie. Dat is het. De eerste vijf jaar investeer je in je bedrijf, daarna verdien je dat pas weer terug. Zeggen ze. In december 2019 proostten we hier nog met elkaar: het gaat goed, volgend jaar gaan we wat verdienen.”

“De eerste weken van de eerste lockdown ben ik bijna fulltime bezig geweest met het uitzoeken van de regelingen en overheidssteun. Je weet niet hoe lang het gaat duren, dus een plan voor de komende tijd kun je niet maken.” Tijdens de tweede lockdown besloot Diana toch met maaltijdbezorging aan de slag te gaan. “We creëerden een soort vegan-concept. Dat liep wel, maar het is te weinig om al je personeel van te betalen.”

Verhaal gaat verder onder de post

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door Galerie Café Leidse Lente (@galeriecafeleidselente)

Kommer en kwel

“Ik zit in een whatsappgroep met horecaondernemers uit Leiden. Nou, dat is kommer en kwel hoor. Iedereen heeft het zwaar en probeert alle ballen in de lucht te houden. Ze stoppen het spaargeld van kinderen of zelfs hun pensioen in deze hele situatie. Ik heb ook privé al geld moeten lenen. Dus als de Leidse Lente straks weer opengaat, heb ik mooi wel een kleine ton schuld. Soms denk ik: moet ik niet stoppen. Maar dan is alles voor niets geweest.”

“Ik denk ook dat velen ons (lees: ondernemers) zien als mensen met genoeg geld op zak. ‘En je krijgt toch steun’, hoor ik regelmatig. Dat klopt: 80% personeelsloon en 70% van de vaste lasten, maar de rest betaal ik zelf. Zonder inkomen. Dat betekent dat je iedere maand uit je eigen zak moet putten en dus moet lenen.”

Positief blijven

“Ja, het is makkelijk om nu depressief te worden. Alles wat je hebt opgebouwd, glipt weg. Gelukkig ben ik van mezelf heel positief. Ik probeer mezelf bezig te houden en zit bomvol ideeën om het straks weer op te pakken en verder te gaan. Zo hebben we het restaurant een opknapbeurt gegeven. En zijn er op de vide nu huiskamertjes gemaakt met ieder een eigen thema. Daar kun je straks je eigen huiskamer reserveren. Daarnaast hebben we een website gebouwd, waar we vintagevondsten verkopen.”

“Ik heb ook geluk met mijn Lenteteam. Zonder dat ik ervan afwist is mijn personeel een crowdfunding gestart. Om de Leidse Lente en mij te helpen met de schuld. Dat vond ik zo ontzettend lief. Zelf was ik zoiets waarschijnlijk nooit gestart. Het voelt als bedelen, terwijl je eigenlijk gewoon om hulp vraagt. Ik zag dat veel meer bedrijven zo’n soort actie zijn gestart.”

Essentieel ritme

Diana houdt de moed erin: “Het voelt niet eerlijk, maar ik wil gewoon weer open. Dan maar met schuld. We gaan verder en blijven positief. Hoe ik dat doe? Door elke dag op hetzelfde tijdstip op te staan, naar de zaak te gaan en gewoon te werken. Er komen aanvragen binnen voor bruiloften voor volgend jaar en de administratie gaat gewoon door. Zolang ik dat ritme voor mezelf aanhoud, blijf ik wel staan.”