‘Prins Claus had het, meer wist ik niet’: Wendy kreeg rond haar 30e Parkinson

Prins Claus had het, dat is het enige wat Wendy van Wijk-Lugthart (52) wist van Parkinson. Tot ze de diagnose zelf kreeg. “Dat jonge mensen het ook konden krijgen wist ik toen niet. Zat ik daar met mijn twee jonge kinderen.”

Mensen met Parkinson, die zijn toch over het algemeen op leeftijd en trillen continu? Dat dacht Wendy in eerste instantie ook. Sinds vijf jaar weet zij dat de werkelijkheid heel anders ligt rondom de progressieve ziekte die de hersenen en het zenuwstelstel aantast. “Parkinson komt steeds vaker voor onder jonge mensen”, vertelt Wendy vanaf het terras bij het Weeshuis.

Trillen

Wendy is nu 52, maar ze kent mensen met Parkinson die nog niet eens in hun pubertijd zijn. Waarschijnlijk sluimerde de ziekte bij haar ook al rond haar dertigste. “Het duurt jaren voordat de symptomen aan de oppervlakte komen.” En dan heeft ze het niet alleen over het welbekende trillen. “Dat symptoom is slechts het topje van de ijsberg.” Bij Wendy, geboren Gouwenaar, begon het met pijn in haar schouder waar ze in eerste instantie niet veel aandacht aan schonk. Toen de pijn bleef ging ze naar de arts en kwam ze via de fysio met oefeningen thuis. “Het zou wel overgaan.”

Tekst gaat verder na de foto

De pijn ging niet weg, sterker nog het breidde uit naar haar been. Een neuroloog stelde een jaar later, op haar 47e, de diagnose Parkinson. In eerste instantie reageerde Wendy opgelucht. “Ik was blij dat het geen kanker was, mijn moeder is er heel jong aan overleden. En eerlijk gezegd wist ik niet wat Parkinson was. Ja, ik kende het van prins Claus. Meer wist ik niet.”

Ze sloot zich aan bij lotgenoten om te praten over wat haar boven het hoofd hing. Maar al snel ontdekte ze dat praatgroepen vooral bestaan uit ouderen. “Dan gaat het over zware onderwerpen als dingen die je moet regelen voor het einde van je leven, maar ook hoe je het regelt met je kleinkinderen. Zat ik daar met mijn jonge kinderen, nog midden in het leven. Dan ben je daar niet mee bezig. Ook al ben je ziek, het is niet dodelijk en ik wil nog lange tijd genieten van het leven!”

Pesticiden

Ze besloot zelf een club voor jonge mensen met parkinson op te zetten: yoppers Groene Hart. “Als jongere loop je tegen hele andere dingen aan en daar wil je graag met gelijkgestemden over praten.” Onlangs werd ze ambassadeur voor Parkinson Nederland. “Ik wil iets betekenen voor jonge mensen met Parkinson en aandacht vragen voor de oorzaken van Parkinson. Pesticiden en de luchtvervuiling hebben hierbij een grote rol. Dat is echt verontrustend.”

Tekst gaat verder na het filmpje

De diagnose veranderde voor Wendy alles waar ze op dat moment mee bezig was. “Je toekomst valt in een keer weg. Je weet niet meer wat er komen gaat omdat Parkinson voor iedereen anders uitpakt.” Uitgebreid Googlen op de ziekte doet Wendy dan ook niet meer. “Je wilt niet weten wat je tegenkomt. Ik leef nu met de dag. Wat ik merk is dat ik snel vermoeid raak, dat ik regelmaat nodig heb en als ik stress heb dan ga ik trillen. Als ik daar rekening mee houd dan gaat het redelijk goed.”

Italiaans eten

Ze let sinds haar diagnose meer op haar voeding en beweegt elke dag minstens een uur. “Ze zeggen dat Italiaans eten, met al die oliën, erg goed is. Ook minder vlees en meer groenten is belangrijk. Maar als je dan hoort wat er aan pesticiden op aardbeien zit, dan schrik je je naar. Als je er weinig van eet, is het niet zo erg. Maar de bestrijdingsmiddelen zitten bijna op elk voedingsmiddel, dan wordt het vanzelf veel. Bij de Franse wijnboeren is Parkinson beroepsziekte nummer één.”

Tekst gaat verder na het filmpje

Ook zangers Rob de Nijs en Ernst Daniël Smid zijn door parkinson getroffen. Met steun van ParkinsonNL en artiesten Coosje Smid, Jim Bakkum, Anita Meyer en Berget Lewis zingen zij De muziek gaat altijd door, een nummer over hun worsteling met de ziekte.

Voor Wendy staat het dan ook als een paal boven water dat er op milieugebied iets drastisch moet veranderen. “Via ParkinsonNL proberen we daar aandacht voor te krijgen.” Met haar toekomst is Wendy niet al te veel bezig. “Ik wil er niet aan denken dat ik straks met een rollator moet lopen en niets meer kan. Op het gebied van onderzoek en medicijnen zijn ze best ver, ik hoop dat dat voor mij ook nog uit gaat maken. Maar voor nu leef ik met de dag en blijf ik positief. Dat wil ik voor mijzelf en voor mijn gezin.”

Op 28 augustus organiseert Wendy een dag voor Yoppers in Gouda.