Columnist Kristen keek The Tinder Swindler: ‘In de naam van de liefde doe je soms gekke dingen’

De afgelopen week heb ik tijd gehad om wat Netflix-aanbevelingen te kunnen inhalen. Het bovenstaande heeft natuurlijk alles te maken met het druilerige weer. Niet alleen druilerig, maar één van de grootste stormen die Nederland ooit gekend heeft, maar dat terzijde. De aanbeveling van Netflix was het volgende: the Tinder Swindler. 

Op dat moment de nummer één van Netflix om te bekijken. Samen met een goede vriend heb ik naar deze documentaire gekeken. De vriend, ook niet geheel onbekend met de datewereld, had de docu al gezien en bereidde me op het ergste voor. Het zal wel meevallen, dacht ik nog… Ik heb met open mond van verbazing naar de twee uur durende documentaire gekeken.

The Tinder Swindler

Voor degene die het nog niet bekeken hebben: de documentaire gaat over een grote oplichter via Tinder (de datingapp). Door zich te gedragen als ‘the boyfriend’ heeft deze man meerdere vrouwen voor meer dan honderdduizend euro opgelicht. De man, Simon Leviev, doet alsof hij een miljonair is en aan het hoofd staat van een miljoenenbedrijf. Hij zou het geld snel weer terugbetalen, maar niets bleek natuurlijk minder waar. Een echte must-see als je het nog niet gezien hebt. 

Zonder verder nog teveel in te gaan op de documentaire (geen spoilers hier), riep het wel een aantal vragen en een naar gevoel op:

1. Hoe kan het zo zijn dat de vrouwen zo goedgelovig zijn dat zij hem zoveel geld lenen en dus zelf in de schulden raken? 
2. Zijn ze zo naïef of zou ik hetzelfde hebben gedaan voor de liefde? 
3. Hoeveel oplichters/foute personen (of het nu mannen of vrouwen zijn) zitten er eigenlijk op zo’n app? 

Op de derde vraag kan ik geen antwoord geven. Ik heb geen idee. Er worden wel eens valse foto’s gebruikt en blijkt de persoon in het echt heel anders te zijn. Een ander soort oplichting. Als ik nieuwsprogramma’s moet geloven gebeurt de oplichting via zo’n app wel vaker, maar hoe vaak? 

Eigen ervaring

Zelf heb ik wel eens gedatet met een man die ik kende via een datingapp. Niet via Tinder, maar via een andere app. Het zijn er tegenwoordig best wel veel. Als ik afsprak, liet ik altijd aan mijn vriendinnen weten met wie, hoe laat en wanneer. Ook mijn locatie stuurde ik door, onder het mom: je weet maar nooit. 

Gelukkig is het bij mij altijd goed gegaan, afgezien van wat achtergehouden informatie. Verder, ik klop het af, geen gekke dingen of oplichterij. 

Naïef

Toen ik de documentaire keek, was mijn eerste neiging de vrouwen naïef te noemen. Daar zal en kern van waarheid in zitten, maar ik begrijp ook dat ze zo ver willen gaan voor hun geliefde en zijn veiligheid. De vrouwen hebben het gedaan vanuit een goed hart en veel liefde. Ze wilden na een aantal jaar daten en waarschijnlijk veel na heartbreaks eindelijk een happy ending. Dat was ze ook zo gegund. Meer dan spijtig dat ze met deze rotte appel te maken hebben gehad.

Ikzelf zou nooit iemand zoveel geld lenen, maar dat zeiden zij waarschijnlijk voor dit voorval ook. In de naam van de liefde doe je soms gekke dingen. 

Een praatje in het echt

De datingapps waren vooral in coronatijd een mooie uitkomst om toch nieuwe mensen te kunnen ontmoeten. Nu de kroegen en andere uitgaansgelegenheden weer open zijn (ook in Gouda, jeej!) kunnen de apps meer naar de achtergrond. Een praatje in het echt is toch veel gezelliger dan via een app. In het echt kun je een persoon vaak beter beoordelen dan op een scherm. 

Hoe dan ook gun ik iedereen de liefde en de getroffen vrouwen net een beetje meer. Op naar weer leuke ontmoetingen in de kroeg!