Column Kristen: ‘Ik moet iets bekennen…’

Deze column begin ik met een bekentenis. Het is geen schokkende of vervelende bekentenis. Misschien is het wel een bekentenis waarin sommigen zich zullen herkennen of wellicht nog over nadenken na het lezen van dit artikel…

Ik kijk geen journaal meer.

Zo, dat is eruit. Nu zijn er ook maar weinig dagen dat ik om 20.00 uur klaar zit voor de televisie. De laatste jaren is tv kijken sowieso enorm veranderd. Streamingsdiensten zijn hiervan de grote oorzaak, zoals Netflix en Videoland. Tot op de dag van vandaag komen er steeds meer diensten bij en kunnen we alles kijken en terugkijken in onze eigen tijd. Zo ook het journaal, maar dat is niet de reden waarom ik er niet meer naar kijk.

Gevoel van machteloosheid

Ik lees graag boeken over mindset. Heel millenialachtig, maar ik vind het reuze interessant om eigen patronen te herkennen in mezelf en deze op een positieve manier te veranderen. Zo las ik iets waar ik me eigenlijk nooit bewust van ben geweest, tot dat ene stuk. Dat nieuws, negatief nieuws, vergif is voor het brein. Het kan een bepaalde somberheid teweeg brengen en daarnaast een gevoel van machteloosheid. Dit zette me aan het denken. Het is ook iets wat ik in de coronajaren zelf ervaren heb. Begrijp me niet verkeerd; het is goed om op de hoogte te blijven van bepaalde ontwikkelingen, de vraag is alleen: is dat iedere dag van essentieel belang?

Personeelstekort

Soms is negatief nieuws niet te missen. Waar afgelopen jaren het nieuws gedomineerd werd door de coronacrisis, de woningcrisis, daarna de oorlog in Oekraïne, is er nu een ander onderwerp waar veel over gesproken wordt en waar veel van te merken is. Dan heb ik het over het tekort aan mensen in zoveel verschillende sectoren: de zorg, het onderwijs, de horeca, vervoersbedrijven zoals de NS en Schiphol. Overal voelen en ervaren we de belemmeringen. Er zijn vast nog veel meer sectoren zijn die zich kunnen aansluiten in het bovenstaande rijtje.

Oververhitte banenmarkt

Zelf heb ik dit ook in Gouda ervaren. Een keuken van een horecagelegenheid die tijdelijk gesloten is, treinen op Gouda CS die niet vertrekken, BSO’s die een middag gesloten zijn vanwege een tekort aan personeel. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Dit nieuws kreeg ik niet via het journaal te horen, maar via nieuwssites en door eigen ervaringen.

Er zit ook een mooie keerzijde aan de oververhitte banenmarkt. Overal, maar dan ook overal zoeken bedrijven nieuwe krachten. Het NOS-journaal – toen ik wel even keek – legde de oorzaak met name bij de vergrijzing, meer nieuwe functies en de coronapandemie. Dit is dus een goed moment om te wisselen van baan en te gaan voor een nieuwe uitdaging.

‘Wil ik dit eigenlijk wel’

In de coronapandemie zijn veel mensen hun banen kwijtgeraakt, maar hebben mensen ook meer tijd gehad voor bezinning. “Wil ik dit eigenlijk nog wel?”

Daarnaast had je meer tijd voor cursussen om je meer te verdiepen in een ander beroep of sector. Een positieve ontwikkeling, want een leuke baan of iets doen waar je echt blij van wordt is superbelangrijk voor een positieve mindset; daar hoef je geen boek voor te lezen.

De vraag ‘wil ik dit eigenlijk nog wel’ is ook bij mij blijven hangen. In deze periode heb ik me afgevraagd waar ik nu echt blij van zou worden. Na lang wikken en wegen (want ja, daar heb je dan ook de tijd voor) heb ik zelf ook besloten om te wisselen van baan.

Welkom bij indebuurt!

Vanaf 1 augustus ben ik werkzaam bij indebuurt als Content Specialist en zeg ik het onderwijs vaarwel. Misschien een afscheid voor even, misschien een afscheid voor altijd. Het is maar goed dat ik niet alle nieuwssites heb verbannen, want anders was ik nooit getriggerd geweest door deze ontwikkeling. Positief nieuws over gebeurtenissen, columns en artikelen dragen uiteraard wel bij aan een fijn gevoel. Ik hoop dat ik daarin als Content Specialist het verschil mag maken!