Harrie van het Smitje hoeft niet met pensioen: ‘Zie je mij al op een golfbaan staan?’

Hij begon als marktkoopman. Inmiddels staat hij alweer ruim vijftig jaar in excact die functie in zijn eigen fourniturenzaak Het Smitje. Want, of je nu komt voor een knoop, een boord of een lap stof: een praatje met ‘kletsmajoor’ Harrie Smits (70) krijg je er gratis bij. “Dat vind ik het leukst aan dit werk”, zegt hij. “Het contact met mensen. Ik kan behalve praten, ook goed luisteren blijkbaar. Mensen kunnen bij mij hun ei kwijt en ik haal ze vervolgens uit hun dip.”

De hele familie Smits kwam begin jaren twintig tijdens de crisis vanuit Rotterdam naar Eindhoven. “Mijn moeder ging bij Philips werken en mijn vader in de Batafabriek in Best”, vertelt hij. “Mn grootvader begon een fourniturenzaak in Strijp. “Vernoemd naar onze achternaam”, legt Harrie uit. “Smits bekt niet echt lekker. Mijn ouders werkten daar ook. Al snel liep die winkel zó goed, dat ze hun baan moesten opgeven. Opa stond namelijk ook nog op de markt met fournituren als veters, knopen en garen.”

Tekst loopt door onder de foto

Markten overgenomen

Ergens rond 1968 – Harrie weet het niet meer precies , zijn grootouders waren al overleden – werd zijn vader ziek. Harrie: “Ik had inmiddels een kind en had twee banen; op de bouw en bij Philips. dat werk bracht brood op de plank, maar was verre van ideaal. Dus toen mijn vader vroeg of ik de markten van hem wilde overnemen, zei ik ‘ja’ en reed ik zeven dagen per week met een busje door Brabant, Zeeland en Limburg om zaken als schoenveters, knopen en sokken aan de man te brengen.”

Keuvelen

“Een paar jaar later overleed vader Smits en nam Harrie de zaak van hem over. “Ik ben er dus ingerold”, zegt hij. “In 1970 kon ik dit pand aan de Kleine Berg kopen. Een heel klein, bouwvallig winkeltje met een tuin was dat in die tijd. Onze zoon Robbie deed de markten en ik en mijn vrouw stonden in de zaak. In een hoekje achterin de winkel, zaten mijn moeder en haar zus te keuvelen met de klanten. Gezellig was dat.”

Tekst loopt door onder de foto

Alles in huis

“Vroeger kochten mensen fournituren omdat ze arm waren”, legt Harrie uit. “Mensen moesten zelf hun kleren maken en verstellen. De markten waren er voor koopjes. Mensen stonden in bakken te graaien om twee dezelfde kleur schoenveters bij elkaar te zoeken. Later werden al die dingen luxeproducten. Rond de tijd dat we naar het centrum verhuisden werd de wereld anders. Mensen hadden steeds meer geld te besteden. Zelf dingen maken werd hobby en trouwjurken werden voortaan besteld, niet meer gemaakt. Wij zijn stukje bij beetje de winkel groter en groter gaan bouwen. Trouwjurken, galajurken, hobbyspullen, luxere stoffen… We wilden alles waar mensen behoefte aan kregen in huis halen. Vandaar dat het hier nu zo vol staat.”

Geen plannen om te stoppen

De pensioengerechtigde leeftijd is Harrie al een tijdje gepasseerd, maar hij heeft nog geen plannen om te stoppen. Harrie lacht: “Om wat te gaan doen? Zie je mij al op een golfbaan staan? Mijn zoon heeft inmiddels zijn eigen zaak. Geen idee of hij het ooit wil overnemen. Ik ga het niet aan hem vragen in ieder geval. Dat moet hij zelf beslissen. Zolang ik nog rechtop kan staan, blijf ik hier en anders ga ik wel op een stoel in een hoekje zitten. Net als mijn moeder vroeger.”