They see her rollin’: Nicole (her)ontdekte skeeleren en legt flinke afstanden af

Een paar keer per week wandelde ze (40 min als warming up!) naar de sportschool voor krachttraining en cardio. Tel daar alle dansjes in de club óf tijdens de vele festivals die ze bezocht bij op: Nicole Mijnen (23) beweegt graag. En toen kwam corona. “Ik dacht, laat ik mijn oude skeelers eens opzoeken.” 

En dat was niets teveel gezegd, want ze lagen ergens achterin de schuur bedolven onder het stof. Het goede nieuws: ze pasten nog precies! “Ik had ze van mijn oma gekregen toen ik acht jaar oud was en er al jaren niet meer opgestaan, maar mijn voeten zijn altijd maatje 37,5 gebleven”, vertelt ze.

Rollin’ rollin’

Na een schoonmaak- en invetbeurt door haar vader, werd het eerste rondje al gauw gemaakt. En Nicole was direct verkocht. Inmiddels skeelert ze minstens vier keer per week en lijkt niet meer zonder te kunnen. “Als ik niet beweeg, dan slaap ik ook gewoon niet chill”, vertelt de fanaat die flinke afstanden toert op wieltjes: richting Dinxperlo, De Slangenburg, Montferland, Terborg en de Koekendaal. Nicole, die zelf in het buitengebied van Westendorp woont, kent de Achterhoek inmiddels op haar duimpje.

Wel 20 kilometer

Soms skeelert ze samen met vriendinnen, of zoeken ze elkaar op óp skeelers in plaats van per fiets of auto. Zodra Nicole alleen de hort op gaat, zet ze de app aan die elke meter en elk heuveltje telt. Soms tikt ze zelfs de 20 kilometer aan en komt ze voldaan met een rood hoofd thuis na anderhalf uur. Conclusie: ze heeft er een ware sport van gemaakt.

‘Gewoon gaan’

Ze voelt zich dan inmiddels ook weer lekker fit. “Ik kan ook gaan buitensporten bij Sportcentrum Vital, maar dan moet je reserveren. En ik ben geen planner. Skeelers pak je, trek je aan en dan ga je gewoon. Verder red ik me thuis ook aardig qua kracht met een matje, kettle- en dumbells.”

Lees verder onder de foto:

Nicole heeft pasgeleden ook nieuwe skeelers gekocht. “Die rollen zo lekker, ik merkte direct het verschil en wordt minder snel moe”, zegt ze. En het remmen? “Dat is wel een dingetje, ik heb namelijk zelf geen rem”, zegt ze met een lach. Bescherming draagt ze ook niet. Dat was dus wel even schrikken, toen ze de bult op skeelerde in de Montferlandse bossen maar ook weer naar beneden moest komen. “Ik knalde zo hard door die flauwe bocht – volgens de app 101 kilometer per uur, maar dat betwijfel ik – dat ik even dacht dat ik dood ging.” Toch bleef ze scherp en had ze het redelijk onder controle waardoor alles goed kwam. “Ik wist wat ik moest doen: niet klein maken en letten op takjes of steentjes. En gelukkig kende ik de weg.”

Koppie leeg

Mocht ‘corona’ over gaan, dan blijft Nicole lekker skeeleren. “Het is echt een fijn momentje voor mezelf, muziekje op, de natuur om me heen. Dat geeft toch een bepaalde rust waardoor ik altijd weer thuiskom met een leeg koppie.”

En zonder ‘asfalteczeem’, duimen wij. 😉