Binnenkijken bij Marise: ‘Soms vraag ik me af wat zich hier heeft afgespeeld’
Deze kersverse Doetinchemse, Marise den Bakker (20), verhuisde drie maanden geleden vanuit Baak naar oude gevangenis De Kruisberg. “Van tussen…
Advertentie wordt geladen…
Monnik Henry: ‘Tuurlijk voel ik soms een sleur, maar deze leefstijl sleurt je er ook doorheen’
De meeste Doetinchemmers kennen het prachtige klooster wel dat in de Slangenburgse bossen ligt: de St. Willibrordsabdij. Maar hoe leeft de gemeenschap eigenlijk binnen (en buiten) deze muren? We spraken abt Henry Vesseur (62) over zijn uitzonderlijke monnikenleven.
Advertentie wordt geladen…
“Max Verstappen zat als kleuter in een kart – ik speelde op die leeftijd al ‘Monnikje'”, blikt Henry terug. Al op jonge leeftijd besefte Henry dat er een God is.
Een eigen willetje
Henry groeide in de jaren zestig op in een Rooms-Katholiek gezin. “Dit was een verwarrende tijd – de ontzuiling speelde namelijk een grote rol.” Al vroeg dreigde hij zijn ouderlijk huis, in de buurt van Leiden, te verlaten. “Mijn motto was altijd: ‘ik kom van God en ga terug naar God’, maar mijn toen nog jonge ouders, wilde het daar niet over hebben. Ze wilde dat ik mijn middelbare school afmaakte.”
Tussen zijn 12e en 18e levensjaar, woonde Henry in een internaat. Hij volgde de priesteropleiding in Hoorn. “Dat was een fijne tijd, ik bevond me namelijk tussen gelijkgestemden. Op de lagere school werd ik voornamelijk gepest omdat ik ‘anders’ was.”
Toch brokkelde het gevoel van saamhorigheid af. Veel studiegenoten werden verliefd op elkaar, terwijl er voor Henry maar één liefde was: die voor én van God.
Radicale omslag
Een toekomst als priester, zag Henry niet langer zitten. “Ik vond het niet radicaal genoeg, omdat het meer een baan was. Ik zag en zie het geloof, iets dat er áltijd is, meer als een levensstijl.”
Advertentie wordt geladen…
Deze abdij is voor Henry een godsgeschenk
Zoals de meeste monniken, liet hij alles achter en koos voor een zogeheten sober bestaan binnen de Benedictijnen in de abdij van Vaals (Zuid-Limburg). Henry was toen 20 jaar oud (1979).
In 1999 kwam hij terecht in de Doetinchemse St. Willibrordsabdij. “In eerste instantie om te helpen, er leefden op deze plek in die tijd namelijk nog maar vijf monniken. En ze waren op leeftijd. Monniken worden over het algemeen stokoud.”
Henry werd zowel geraakt door de toewijding van deze mannen als de schoonheid van de Achterhoekse natuur.
Lees verder onder de foto:
Geïsoleerd vs. dynamisch leven
De broeders leven vrijwillig een teruggetrokken bestaan, omdat prikkels van buitenaf kunnen afleiden. Of dit voelt als een isolatie? Volgens Henry niet: “spiritueel gezien is deze leefstijl juist heel dynamisch. God daagt ons dagelijks uit.”
Er zijn zes gebedsdiensten per dag. Deze momenten brengen de monniken dichterbij de zin van het leven. Iedereen, dus ook mensen buiten het klooster, mogen deze diensten bijwonen. “De abdij is onderdeel van de Rooms-Katholieke kerk, maar tegenwoordig is er meer dialoog met andere godsdienste en het spirituele aspect”, aldus Henry bij wie het bovenal draait om liefde: “Het is God die onvoorwaardelijke liefde geeft en mij lief heeft.”
Positieve sleur
Op de vraag of-ie soms geen last heeft van de dagelijkse sleur vanwege de structuur, antwoordt Henry eerlijk en direct: “Jawel, hoor!”, om er vervolgens aan toe tevoegen: “maar deze levensstijl sleurt je er ook doorheen.”
Er zijn ook monniken die het klooster verlaten. Net als een huwelijk, is er een contract dat je kan ontbinden. “Persoonlijk vind ik dat een goede zaak, want een ongelukkige monnik, moet geen monnik blijven.”
Lees verder onder de foto:
Totaal niet wereldvreemd
Henry heeft goede herinneringen aan de meiden op school. “Ze waren empathisch en nieuwsgierig, terwijl de mannen stoer deden”, zegt hij erover. Nog steeds ontmoet hij vrouwen, zoals gasten en de dames die werken binnen de abdij. “Er woont hier zelfs één non.”
Ook werd hij eens verliefd op een vrouw. “Daar schaam ik mij niet voor”, zegt Henry. “Ik keur het gevoel niet af. De vraag is: hoe ga je ermee om? Ik heb in die tijd veel geleerd over relaties.”
Undercover naar de appie
Ook buiten het klooster komt Henry een hoop mensen tegen. Als abt – ook wel overste genoemd – reist Henry af en toe af naar andere kloosters in binnen- en buitenland. “Eén keer in de vier jaar ben ik bij het Internationaal Congres.”
Daarnaast heeft hij, zoals alle monniken, elke donderdagmiddag ‘vrij’. “Dan is er tijd voor sight seeing en doen we inkopen.” Een bezoekje brengen aan de supermarkt doet Henry graag in burgerkleding. “Omdat ik dan op ga in de massa. Je went eraan dat alle hoofden van passanten zich omdraaien wanneer ze mij tegenkomen in mijn habijt (de zwarte tuniek die monniken dragen, red.). Als dit niet gebeurt, voel ik vrijheid.”
Toch kiest Henry vaak voor zijn kostuum. “Je mag ook uitdragen waar je voor staat. Zo wandel ik elke dag even zonder mij om te kleden – dat kost me trouwens ook teveel tijd.”
Lees verder onder de foto:
Herstellende van een burn out
Wandelen doet Henry op doktersadvies, want net als elk mens, kent de monnik ups en downs. Zo werd twee jaar geleden een burn out vastgesteld. Ondanks de vaste structuur en de gebedsdiensten die te vergelijken zijn met meditaties, werd het hem te veel.
Henry legt uit hoe het zover kwam. “Zes jaar geleden werd ik door de broeders verkozen als abt en hier komt veel verantwoording bij kijken.” Zo vervult hij rollen als spiritueel leider, vertrouwensman én is hij een soort manager. “Ik vroeg mij vaak af of ik het wel goed deed en wilde het iedereen naar zijn zin maken. Dat ging weer gepaard met please-gedrag. Ook voel ik mij eindverantwoordelijk voor onze werknemers. “
Tel daar een gigantische bouwproject bij op waarbij een hagelnieuw spiritueel centrum en nieuw gastenverblijf werd gerealiseerd.
Eenzaamheid
“Ik voelde mij door het grote verantwoordelijkheidsgevoel erg eenzaam en bezocht daarom een huisarts buiten onze kring. Via deze dokter ben ik aan de slag gegaan met de bagage die ik meedroeg uit mijn verleden. Inmiddels ben ik herstellende.”
Podcastserie Onland
Ook de podcastserie Onland zorgde voor onrust bij Henry en de andere monniken in het klooster. Deze journalistieke podcast gaat over de cold case Rinie Wielheessen, die in 1970 op brute wijze werd verkracht en vermoord. In de serie wordt achterhaald wie de dader zou kunnen zijn – er wordt onder andere verwezen naar ‘de kippenpater’. “Het is 50 jaar geleden, dus wat kunnen we eraan doen?”, vraagt Henry zich hardop af. “Niemand uit de huidige gemeenschap heeft het meegemaakt.”
De St. Willibrordsabdij geeft geen commentaar in de podcast. “We werden overvallen door de journalist, reageren werd ons aangeraden. Maar achteraf gezien heb ik hier spijt van – ik wil juist wél het gesprek aangaan – wij hebben niets te verbergen.”
Grote vraag naar innerlijke rust
De verhalen omtrent de de abdij weerhoudt gasten er niet van om er te verblijven. “Integendeel, er zijn juist veel boekingen”, weet Henry. De reden? Corona. “Niet eerder was er zoveel vraag naar abdij- of zenweekenden.”
Benieuwd naar de verblijfmogelijkheden? Neem een kijkje op deze pagina.
Misschien wil je dit ook lezen:
