Sabine: ‘Snuffelen tussen de siliconenkit voelt als een uitje’
Als de heuse huismus van wijk de Kruisberg zul je denken dat de lockdown en de avondklok niet zo heel…
Sabine: ‘Zet de waterkanonnen maar vast klaar, ik ga mee naar binnen’
Jeuk krijg ik, van de zoveelste ‘grotemens’ die roept dat kinderen flexibel zijn. Niet omdat ze het niet zijn, maar omdat ik vind dat deze stelling te vaak wordt gebruikt om alles wat wij volwassenen verzinnen, te rechtvaardigen.
Met het grootste gemak wordt de flexibiliteit van onze kinderen, over grenzen, opgerekt. Ze moeten luisteren, meewerken en netjes bij de teststraat in Zelhem aansluiten om het nieuwe normaal ze letterlijk door de strot te laten duwen. Soms zelfs meerdere keren per week. Als beloning krijgen ze een dapperheidsdiploma.
Alleen de ballonnen en slingers ontbreken nog om het circus compleet te maken.
Mijlpaal
Ondertussen verenig ik me, zoals van een complotdenker wordt verwacht, met gelijkstemde moeders in Doetinchem die jeuk krijgen van indirecte verplichtingen. We vloeken via WhatsApp en tieren tijdens het drinken van een kopje thee. Ook fantaseren we over eigen kleinschalige scholen waar onze kinderen gewoon weer kind mogen zijn. En ja dat gaat ver, maar het haalt het niet bij de waanzin van het alternatief. Maar ik moet me vooral niet zo druk maken want onze 3-jarige kan gewoon met snotneus terecht bij het kinderdagverblijf.
Toch komt de eerste schooldag steeds dichterbij. Een mijlpaal, waarbij ik door de maatregelen mijn kleine grote kleuter moet achterlaten bij de poort. Echt, ze kunnen me wat, deze wappie gaat mee naar binnen. Zet de waterkanonnen maar vast klaar.
Loyaliteitsconflict
School zou een plek moeten zijn waar veiligheid iets anders betekent dan leerkrachten met plexiglas platen voor hun hoofd. Of op de gang staan vanwege het niet naleven van de maatregelen. Geen juffen of meesters die zorgen voor loyaliteitsconflicten. Die leerlingen naar huis sturen met de instructies om zich te laten testen en afstand te houden van papa en mama. Waarbij ze ouders de kans ontnemen om dit eerst binnen het gezin te bespreken. Want er zijn ouders die hier anders over denken. Gelukkig zijn dat er steeds meer. En zien zelfs, op het eerste gezicht niet gestoorde mensen, zoals artsen, docenten, agenten en veteranen dat corona al lang de crisis niet meer is.
Applaus
Ouders willen het beste voor hun kinderen. Maar wanneer dit ‘beste’ afwijkt van de rest van de kudde worden we bestempeld als mafkezen en een gevaar voor de volksgezondheid. Onze kinderen zijn meer dan snotneuzen. Ze verdienen veiligheid, vertrouwen en menselijkheid en plukken geen vruchten van deze angstzaaierij.
We mogen trots zijn dat ze al meer dan een jaar hun flexibiliteit verder en verder oprekken om bij te dragen aan deze schijnveiligheid.
Dus: Waar blijft het applaus voor onze kinderen?
Lees meer columns van Sabine:
