Kelly vertrekt bij indebuurt: 'Eigenlijk ben ik nog niet uitgeschreven over Doetinchem(mers)'

Ik vertrek!

Een harde keuze maken is niet altijd mijn sterkste punt. Het was dan ook geen gemakkelijke beslissing om indebuurt te verlaten… omdat ik eigenlijk nog lang niet uitgeschreven ben over Doetinchem(mers)!

Waarom ik toch die knoop doorhakte? Omdat ik ga reizen, waardoor ik niet meer in de buurt ben.

Vanwege de oververhitte huizenmarkt en corona-sleur besloot ik mijn woning te verkopen in ruil voor vrijheid.

Ik verwissel het Doetinchem dat ik op mijn duimpje ken met het onbekende. Geen ‘rondjes’ meer door de binnenstad, waar ik vaak struikelde over het lokale nieuws. Niet meer zwaaien naar bekenden of een praatje maken op elke hoek van de straat.

Anoniem opgaan in de massa en in plaats van overal verhalen in zien, mij slechts verwonderen – ik heb er zin in!

Maar voor het zover is wil ik eerst nog even terugblikken op een aantal fantastische momenten (again: kiezen was lastig!) tijdens het schrijven voor indebuurt.

Advertentie wordt geladen…

Eerste interview mét eigen foto’s

Toen ik bij indebuurt startte, werd ik direct getrakteerd op een fotocursus. Het leek zo makkelijk, maar de camera deed niet wat ik wilde. En daar baalde ik flink van.

Een dag later stond een interview met Sevda gepland en natuurlijk wilde ik zelf mooie foto’s maken. Ik pielde vlak voor de afspraak nog wat met het apparaat en ineens had ik het door!

Ik werd zowel blij van het maken van de foto’s, als het eindresultaat.

Advertentie wordt geladen…

De eerste primeur

Toen ik begon bij indebuurt in juli zei mijn voorgangster Melisa: ‘hier zit ik bovenop’, terwijl ze naar de achterzijde van het oude V&D-pand wees. Want wat kwam daar nou precies in? Een chinees of een all you can eat restaurant? Daar werd al weken over gespeculeerd.
Op een avond scrolde ik door Instragram waarop ik de #doetinchem volg. Ik zag iets over fusion kitchen Mingle. Het was wat vaag, dus maakte ik er een screenshot van. Voor de volgende (werk)dag.

Zo kwam ik die volgende ochtend op de Facebooksite terecht waar ik het adres las: Nieuwstad. En toen ging het snel. Ook qua hartslag. Als een gek fietste ik naar die plek en zag de banner al staan zoals je ziet op de foto. Snel weer terug om vervolgens met ’t zweet op mijn voorhoofd binnen 10 minuten een bericht online te knallen. De adrenaline gierde door mijn lijf, want ik had een primeur in handen en had nooit verwacht dat dat zo’n kick zou geven. Het was een typisch ‘razende reporter’ momentje.

Advertentie wordt geladen…

‘Is dit een grap?’

Er kwam een mailtje binnen van een hopeloos verliefde Priscilla. ‘HELP!’, schreef deze Haagse dame. Eerst leek haar vraag een grapje, maar na een paar keer lezen, bleek het toch echt zo: deze dame was een Peter uit de omgeving Doetinchem kwijtgeraakt na een concert. Of we niet konden helpen. Maar natuurlijk! Na een belletje hadden we alle ins & outs over deze romanticus in huis. Alleen, de échte Peter is helaas nooit opgestaan.

Mijn collega’s hadden wel vermoedens. En ik? Ik kreeg de hele week dat liedje niet uit mijn hoofd: Peter, (Ja dat is Peter). Toen ik dit verhaal later tegen een vriendin van mij vertelde en zij zei, dat er nóg een nummer was over Peter (Peter, ik vertrouw je voor geen meter) kwam ik al helemaal niet meer bij.

Advertentie wordt geladen…

Huisje op wielen

De binnenkijkers! Een leuke rubriek om te lezen, maar zeker ook om te maken. Ik zag veel mooie Doetinchemse huizen van binnen, maar soms wil je ook eens iets anders. Zoals een moskee, anti-kraakpand molen, abdij of een caravan van kermisexploitanten die jaarlijks naar onze stad komen. Direct kreeg ik een gastvrije ‘ja’ van Mattea en Leroy (en hondje Gucci), die een zweefmolen aan het opzetten waren op het plein voor de redactie. Later ging ik op zoek tussen de caravans op Sportpark-Zuid en hun woning bleek een compleet huis(je) op wielen.

Het grappige eraan? Deze uitgelichte foto. Kijk maar eens naar de ingelijste foto die aan de muur hangt.

Advertentie wordt geladen…

Drieluik

Inmiddels komt corona bij velen de neus uit, maar tijdens deze serie in december 2020 hing ik aan de lippen van burgemeester Boumans, ondernemer Lars en Anja die de Achterhoek verruilde voor een leven in Washington.

Drie totaal verschillende personen met totaal verschillende verhalen over hetzelfde onderwerp: ‘ coronajaar 2020’.

Advertentie wordt geladen…

‘Wat wij ons afvragen, vragen meer Doetinchemmers zich af’

Ik wandel graag door Natuurpark Overstegen – alleen of met een vriendin. Tijdens een ronde vroegen we ons in alle nieuwsgierigheid hardop af hoeveel Schotse Hooglanders er rondlopen in Doetinchem, sinds wanneer dat is en hoe ze in hemelsnaam aan de andere kant van de weg terecht komen.

Ik besloot deze vragenlijst op Buha af te vuren die alle antwoorden wist te geven. Het leidde tot een 8-delige serie.

Extra leuk: tijdens het schrijven ontdekte ik foto’s van Roy Kreeftenberg. Deze mocht ik van hem gebruiken bij de artikelen. Wat een plaatjes!

Advertentie wordt geladen…

Netwerken bij de Mac

Gepimpte auto’s tref je vaak op de parkeerplaats van McDonald’s – zo ook die mooie zomeravond toen ik met een vriendin een milkshake ging halen.

Toen mijn oog viel op een knalroze bolide, vroeg ik aan mijn vriendin of ze ernaast wilde parkeren. Natuurlijk vroeg ik de jongens het hemd van het lijf – puur uit nieuwsgierigheid om er vervolgens aan toe te voegen: ‘Zou je dit verhaal ook willen delen via indebuurt?’

Dat was goed, als ik haast maakte – de Volvo was namelijk rijp voor de sloop… gelukkig hebben we de foto’s nog. 😉

Advertentie wordt geladen…

Wereldnieuws op indebuurt

De bosbanden in Australië domineerden een tijd lang het nieuws. Verschrikkelijk…, maar wat kun je erover kwijt op een lokaal platform?

Via Instagram vroeg ik of iemand een Doetinchemmer kent die verblijft of woont in Australië en binnen vijf minuten kwam er al reactie (lang leve social media!)

De jonge dame in kwestie deed openhartig haar verhaal. Zo kwam deze wereldramp die zich ver weg afspeelde ineens heel erg ‘indebuurt’.

Advertentie wordt geladen…

Voorpagina-waardig

Toen ik deze foto zag werd ik opslag verliefd. Op het snuutje, de setting, de vibe, alles! Ik vroeg me af wie de heldin was die dit had bedacht en gemaakt en dat was – opnieuw dankzij social media – niet zo lastig te achterhalen.

Michelle wilde wel meewerken aan een artikel. Ze was minstens zo enthousiast over haar baan als ik over de foto.

Ik denk dat deze plaat, als indebuurt een papieren krantje was, de voorpagina had gehaald.

Advertentie wordt geladen…

Schrijven over één van je favoriete wegkijkprogramma’s

Woonprogramma’s: ik hou ervan! Zo volgde ik ook De Perfecte Verbouwing.

Toen er een persbericht verscheen over een Doetinchems stel dat meedeed, was ik aangenaam verrast en hing gelijk aan de telefoon!

Advertentie wordt geladen…

Mooie afsluiting

Al sinds de eerste lockdown wilde ik een monnik interviewen over het ‘sombere leven’ dat hij leidt. Helaas konden we niet samenkomen vanwege de coronamaatregelen.

Toen ik wist dat ik weg zou gaan bij indebuurt heb ik nog eens aan de bel getrokken; dit verhaal moést ik schrijven… #nieuwsgierig

Het beloofde een heel lang, mooi, open én verrassend gesprek te worden. De juiste woorden vinden, was echter een uitdaging, maar het is uiteindelijk gelukt binnen de deadline, namelijk mijn laatste werkdag – wat een uitsmijter!