Natascha woonde vijftien jaar in Frankrijk: ‘De passie voor de Franse keuken is mijn souvenir’

“Ik had helemaal niets met Frankrijk”, lacht Natascha Terpstra (47). Toch woonde ze vijftien jaar lang in het land. Sinds een half jaar is ze terug in Deventer en ze vertelt hoe dat allemaal zo gelopen is.

“Tuurlijk schat”, had Natascha Terpstra (47) altijd gezegd als haar man Peter (56) weer eens over zijn buitenlandse droom begon. “Hij wilde graag naar Frankrijk en had al eens een jaar gestudeerd in Toulouse, maar nog steeds trok het hem om er permanent te gaan wonen.”

Avontuur tegemoet

Voor Natascha zelf lag dat net een beetje anders. “Ik had niets met dat land”, lacht ze. “Op school was ik al slecht in de Franse taal. Het vak had ik dan ook al snel laten vallen, want ik had het toch niet nodig.” Het plan van haar man nam ze niet heel serieus. “Het gaat toch nooit gebeuren, dacht ik.”

Het vak Frans had ik al snel laten vallen, ik zou het toch nooit nodig hebben

Tot man Peter op een dag thuiskwam met een wel heel aantrekkelijk aanbod van zijn werkgever. “Hij zou aan de slag kunnen bij de Franse vestiging van het bedrijf. Daar hoefde hij natuurlijk niet over na te denken.” Natascha zelf reageerde net even anders op het aanbod. “Volgens mij zei ik als eerst iets als ‘oh‘.”

Toch stemt ze in met de emigratie. “Het was de droom van mijn man. Ik was nog maar 31, we hadden geen kinderen het zou in eerste instantie voor drie jaar zijn. Kon ik niet aarden? Dan gingen we terug. Ik besloot dan ook het avontuur tegemoet te gaan.”

Lees verder onder de foto’s.

3

Cultuurverschillen

Een maand later zat Peter al op zijn plek in Frankrijk. “En ik kwam achter hem aan als ik alles in Nederland geregeld had. We woonden eerst in Les Ulis, een voorstad van Parijs. Het is eigenlijk een achterstandswijk waar de werkloosheidpercentage hoog is.” Natascha volgde een training speciaal voor partners van expats, die werd geïnitieerd door het werk van haar man. Hoewel ze in het begin dacht dat zo’n cursus nogal overtrokken was, stelde ze die mening al gauw bij.

De buurvrouw werd steeds afstandelijker

“Ik dacht dat het wel mee zou vallen omdat ik binnen Europa bleef. Maar de culturele verschillen zijn best groot. Bijvoorbeeld toen de buurvrouw steeds afstandelijker werd omdat ik -vriendelijk bedoeld- naar haar zwaaide als ik voorbij liep. Mijn man vertelde dat het werd gezien als erg onbeleefd. Ik had er naartoe moeten gaan om haar een hand te geven”, lacht ze. “Verder zijn de omgangsvormen veel formeler dan in Nederland. Je spreekt iemand veel meer aan met ‘u’, voor je gaat tutoyeren.”

Typisch Frans huis

Natascha weet in de jaren die volgen goed in te burgeren en wanneer het contract van Peter verlengd kan worden, besluit het stel in Frankrijk te blijven. “Wel gingen we verhuizen naar een andere stad. We besloten langs de treinroute richting Parijs te zoeken en werden verliefd op het plaatsje Gif-sur-Yvette. Het is een charmant stadje in de vallei van Chevreuse. We kochten een typisch Frans huis met luiken en een leuke tuin. Het winkelcentrum was om de hoek. Maar ook een zaterdagje winkelen in Parijs was één van de opties.”

Ik kon gewoon een middagje gaan winkelen in Parijs

Na een paar jaar werd daar zoon Liam geboren. Het is uiteindelijk de reden dat het gezin besloot te remigreren. “Liam heeft een vorm van autisme. De zorg en het onderwijs zijn in Nederland beter geregeld. In Frankrijk stonden we al zes jaar op de wachtlijst voor een dagbestedingsplek, je ziet dat veel Fransen in een vergelijkbare situatie kiezen voor een plekje op een Belgisch internaat. Dat wilden wij niet. Al een paar jaar waren we van plan terug te gaan naar Nederland en nu hij dertien is, hebben we de knoop doorgehakt. We wilden niet blijven aanmodderen.”

Franse keuken in Deventer

Sinds een half jaar wonen Natascha, Peter en Liam in Deventer. “Met heel veel mazzel konden we terecht in een ingericht appartement. Ik had verwacht dat we misschien in een gat tussen twee culturen zouden vallen, maar dat valt erg mee. Liam krijgt erg goede zorg, hij kan nu hele dagen naar school. We zitten vlakbij de juiste voorzieningen en onze familie? Die sprong een gat in de lucht toen we vertelden dat we weer terugkwamen.”

Liam kan nu iedere dag naar school

Natuurlijk mist ze best dingen uit het land waar ze uiteindelijk vijftien jaar woonde. “Het eten. Die Franse kazen, de wijn en het kwalitatief goede vlees.” Juist met die liefhebberij wil ze wellicht meer gaan doen in Deventer. “Ik heb een passie voor koken ontwikkeld en misschien wil ik daar wel iets mee gaan doen. Maar eerst genieten we nog even van de rust.”