Marcel maakt urnen van schimmels: ‘In principe stopt het leven nooit’

Als projectleider bij Circulus-Berkel begeeft Marcel Ellen zich dagelijks tussen het afval, toch besteedt hij ook zijn vrije uurtjes aan circulaire afvalverwerking. “De urnen van dit materiaal kun je volledig teruggeven aan de aarde.”

“We zitten in de beginfase van de circulaire economie, we zijn er nog niet”, zegt Marcel Ellen. Als projectleider bij Circulus-Berkel ziet hij de dagelijkse afvalstromen uit Deventer, maar al veel langer is hij met het onderwerp bezig. “Als kind vroeg ik me bijvoorbeeld al af waar al die auto’s vandaan komen en ook de beelden van het kappen van de Amazonewouden op school-tv maakten al indruk op me. Altijd al vind ik dat we zuinig moeten zijn op de natuur.”

Oesterzwam en Shiitake

En dus is Marcel in zijn vrije uren bezig met het ontwikkelen van gebruiksvoorwerpen van duurzame materialen. “Het is een vorm van toegepaste kunst. Aanvankelijk was ik bezig met het maken van bloempotten van mycelium. Dat materiaal ontstaat uit de schimmels oesterzwam en shiitake, dat laat ik in een mal groeien op een voedingsbodem van zaagsel of hennepvezels”, legt hij uit. “Het is de bedoeling dat de schimmel zich uitbreidt en kleine draadjes vormt om zo de vorm van de mal te krijgen. Tijdens het groeiproces ontstaat er een soort lijmstof, die de vorm erg stevig maakt.”

Ik zorg voor de beste omstandigheden, de natuur doet de rest

Dat hele proces klinkt simpeler dan het is. “Ik moet ervoor zorgen dat er een perfect klimaat ontstaat voor de schimmels. De omstandigheden moeten optimaal zijn. Zo moet je steriel werken om te voorkomen dat er een andere schimmel gaat ontwikkelen, er moet een constante temperatuur van 25 graden zijn en de luchtvochtigheid moet goed zijn. Ik zorg voor de juiste omstandigheden, de natuur doet de rest. Na een aantal dagen is het klaar.”

Tekst gaat verder onder de foto’s.

3

Omhulsel voor herinneringen

Waarom hij nu urnen maakt? “Dat is eigenlijk per toeval zo gekomen. Ik was bezig met het maken van bloempotten en plantenbakken van mycelium, tot iemand zo’n anderhalf jaar geleden vroeg of ik ook urnen maakte. Daar heb ik goed over nagedacht en het leek me een mooi idee.”

De urn voelt heel behaaglijk van binnen

Inmiddels staat de knalgele zeecontainer -de werkplaats van Marcel- vol met urnen in verschillende vormen en maten. “Het materiaal zorgt ervoor dat de urn erg behaaglijk voelt van binnen. Ook kun je ze laten beschilderen met een natuurlijke verf. Denk aan een tekening met een datum of een favoriete songtekst”, zegt hij. “Ik zie de urnen niet als zomaar een gebruiksobject, het is een omhulsel voor herinneringen. Liefst zou ik ze ook niet sec in begraven, maar er een boom of struik op planten, zodat de herinnering levend blijft. In principe stopt het leven dan nooit.”