In Henry’s tattoozaak ga je terug in de tijd: ‘Tekenen is altijd mijn reddingsboei geweest’

Waar je bij de meeste tattooshops maar moeilijk naar binnen kunt kijken, voel je je in ‘De Halve Maen’ van Henry Greeve (38) meer dan welkom om gewoon even binnen te lopen. De tatoeëerder begon zijn zaak middenin coronatijd. “Voor mij was dat een logische stap.”

Een antieke kassa, dito grammofoon en een ingelijst krantenknipsel uit 1942. Het is een deel van wat je ziet als je slechts één stap in de tattoozaak van Henry zet. Antiek verzamelen is een passie van hem en zijn vrouw Elrieke (34). Ze combineren het met die andere liefde: tatoeëren.

Tekenen als rode draad

Tekenen is een rode draad door het leven van Henry. “Het heeft me altijd gelegen. Van kinds af aan heb ik interesse voor tekenen. Op de middelbare school verdiende ik er zelfs geld mee door tekeningen van ‘lekkere wijven’ te verkopen, met vrienden kochten we er dan een pakje sigaretten van”, lacht hij.

Die middelbare school maakte hij trouwens niet af. “Ik ging aan het werk als interieurbouwer, maar na een bedrijfsongeval kon ik dat niet voortzetten. Ik volgde daarom een mbo-opleiding Beveiliging.”

Casper het spookje

De interesse van het tatoeëren was al op jonge leeftijd gewekt. “Als kind werd ik eens geprikt met een potlood, het puntje is nog steeds te zien in mijn vingertop. Ik vond het maar wat interessant dat dat zo in je huid kon zitten”, zegt Henry. “Mijn eerste tatoeage zag ik op mijn zevende, drie puntjes op iemands hand. Toen ik in de jaren erna een keer Casper het spookje op iemands arm zag staan, was mijn interesse helemaal gewekt. De tattoowereld was in die tijd nog meer beschermd dan nu, er was ook geen internet om er meer over te lezen.”

Reddingsboei tijdens burn-out

Maar het tekenen op papier bleef een bijzondere plek in zijn leven hebben. “Zeker toen ik op mijn 23e in een burn-out terechtkwam, waarbij ik op het dieptepunt op straat stond zonder geld en zonder paspoort. Het tekenen is ook toen echt een reddingsboei voor me geweest.”

Die andere reddingsboei zit momenteel naast Henry op de bank. “Het was ook de tijd dat ik met Elrieke begon te daten. Enkele jaren later besloot ik Tilburg te verlaten en gingen we samenwonen in Apeldoorn.”

Lees verder onder de foto’s.

11

Leren van het ambacht

Met zijn tekeningenboekje ging hij langs tattooshops om ergens in de leer te kunnen. “Tatoeëren is een ambacht, je leert dat echt door ervaring op te doen onder leiding van iemand die al jaren in het vak zit. Tegelijk is het een klein wereldje waarbij zo’n plek je echt gegund moet worden.”

Dat lukt, na een periode van leerlingschap bij verschillende tatoeëerders is Henry zo’n vier jaar geleden ervaren genoeg om zelf aan de slag te gaan. “Twee jaar terug voelde ik dat het tijd was om voor mezelf te beginnen. Eerst inpandig bij een vriendin, totdat dit pand vrijkwam.”

De Halve Maen

En zo opende Henry zijn tattoozaak Halve Maen in de Kleine Overstraat. “De naam verwijst allereerst naar de gelijknamige herberg in Wijhe van de voorouders van Elrieke. Ook het schip van Henry Hudson heette de Halve Maen. En, geheel toevallig komt óók onze antieke kassa van een Volendams winkeltje dat ‘De Halve Maen’ heette.”

Geen inktfabriek

Daar in de Kleine Overstraat wil Henry zijn klanten vooral even in een andere wereld laten zijn. “Bij ons kun je gewoon naar binnen kijken en loop je gerust even binnen. Er is genoeg te zien. Mijn stijl is old school, maar geregeld zijn er gastartiesten die hier hun eigen werk komen zetten. Hoewel ik in de toekomst best wat meer tatoeëerders hier aan het werk zou willen zien, moet het kleinschalig blijven. Het wordt hier geen inktfabriek.”

Creatief broeinest

“Momenteel is er een aantal aspiranten aan de slag in de Halve Maen, net als ik hebben de meeste van hen een bepaalde weg af moeten leggen om hier te komen.” Als het aan Henry ligt, blijft het niet bij tatoeëerders alleen. “Graag zou ik ook een podium willen bieden aan artiesten die hier hun muziek komen spelen.”