Suzan geeft bostherapie: ‘Mensen vragen vaak of ik een bomenknuffelaar ben’
Spits is het niet te noemen. Toch zijn deze ochtend wat auto’s op de weg. De drukte gaat voorbij aan Suzan Krabben (41), wiens werk zich niet afspeelt op kantoor. Suzan is bostherapeut en heeft haar eigen praktijk Forest Feelings. Bij aankomst aan Landgoed De Wamberg staat ze ons al op te wachten met haar neus richting het bos.
Suzan is warm aangekleed in wandelschoenen en winterjas. “Hoewel het niet vriest, is het na lange tijd in het bos toch kouder dan je denkt.” Dat komt volgens de therapeut omdat haar sessies draaien om ‘vertragen’. Dat bedoelt ze letterlijk: door langzaam door het bos te lopen en bewust om je heen te kijken.
Bosbaden
Bosbaden, zo heten de sessies van Suzan. Daarbij neemt ze Bosschenaren mee naar het bos om te ontspannen in de natuur. “Het heeft vooral effect op mensen die gestrest zijn, veel in hun hoofd zitten of een burn-out hebben. Maar ook als je door het thuiswerken te weinig buiten komt en je even los wil komen van je scherm.”
Bosbaden of shinrin-yoku is al jaren erkende therapie in Japan. “Daar wordt het voorgeschreven op doktersrecept”, vertelt Suzan. Zo is uit onderzoek gebleken dat het stresslevels kan verlagen, net als de bloeddruk. “Tijdens de sessie leer je je ogen te openen. Als je heel langzaam loopt, heb je ineens veel meer tijd om alles wat voorbijkomt op je pad te bekijken, ruiken, voelen en proeven.”
Tekst loopt door onder de foto.
Open je zintuigen
Toch beginnen de sessies met gesloten ogen. Met onze voeten tussen de bladeren en onze spieren ontspannen, ontwaken één voor één onze zintuigen. De geur van kou, gemengd met een vleugje lente, drijft door het bos. Ganzen scheren luidkeels over de boomtoppen en een specht hamert met zijn snavel tegen een boomstam.
“In het bos zijn, heeft direct een kalmerend effect op je”, vertelt Suzan. “Zo is het bijvoorbeeld heel therapeutisch om in het bos te zitten, onder een boom, en te schrijven of gewoon om je heen te kijken. Je kunt het vergelijken met mediteren, maar dan met je ogen open.”
Druk, druk, druk
Die kalmte van de natuur voelde Suzan als kind al, maar sinds kort heeft ze de kracht herontdekt. Zittend op een omgevallen boomstam vertelt ze: “Ik had een carrière als communicatieadviseur bij een groot bedrijf. Daarvoor reed ik iedere ochtend met de auto door de spits naar kantoor. Je kent het wel: druk, druk, druk. Ik ging van hok naar hok en had geen idee meer welk seizoen het eigenlijk was. Ik raakte mezelf kwijt en de verbinding met de natuur.”
Kijk”, zegt ze, wijzend naar een – op het eerste oog – kale struik
Van die drukte is niets meer te zien op Suzans gezicht als ze zelfgetrokken kruidenthee inschenkt uit een thermoskan. “Ik had altijd het gevoel alsof ik iets moest doen”, vertelt ze. “We leven in een wereld waarin alles prestatiegericht is. Iedere actie moet iets opleveren.” Dat zorgt volgens de therapeut dat veel mensen druk voelen. “Maar we zijn human beings, niet human doings.” Dus verruilde Suzan haar baan bij de bank voor een eigen praktijk als bostherapeut. “In het bos hoef je niets te doen, het gaat enkel om het zijn.”
Groeiseizoen
“Kijk”, zegt ze, wijzend naar een – op het eerste oog – kale struik. “Als je goed kijkt, zie je overal kleine knopjes aan. Dat is prachtig, de natuur weet precies wat ze moet doen.” Meebewegend met de seizoenen, veranderen ook de sessies van Suzan. “De herfst staat bijvoorbeeld in het teken van loslaten en de lente is juist een perfect seizoen om aan je persoonlijke ontwikkeling te werken. In de bosbaden werk ik met de deelnemers aan hun groeiwens voor dit jaar.”
Dat corona voor velen de agenda in één klap heeft schoongeveegd, ziet de therapeut als iets positiefs. “Dit is het ideale moment om je te heroriënteren. Besef wat de crisis met je heeft gedaan, accepteer hoe het je heeft veranderd. Niet alle veranderingen zijn slecht. Misschien is dit juist het duwtje in de rug om opnieuw te beginnen.”
Bomenknuffelaar
Suzan deed dat een klein jaar geleden met haar eigen praktijk. “Ik krijg vaak de vraag of ik een bomenknuffelaar ben. Ja, dat ben ik”, antwoordt ze lachend. “Toch is dat helemaal niet meer zo vreemd tegenwoordig. Het taboe is er inmiddels afgesleten, mede door prinses Irene. Nu staat bijna niemand meer versteld als je in het bos een boom omarmt.”
Bedankt
Vandaag laat ze de bomen echter voor wat ze zijn. “Het bos is een fijne plek. In mijn sessies vraag ik de deelnemers om de natuur te respecteren, om daar dankbaar voor te zijn. Bijvoorbeeld door de struik te bedanken als je een blaadje plukt. Daardoor pluk je heel bewust.” Die dankbaarheid is ook zichtbaar als Suzan het bosbezoek afsluit. “Het is fijn dat we hier mochten zijn. Tot snel.”
