5 x emoties die je voelt als fietser in Delft (in gifjes)

Door Iris Olsthoorn 5 september 2020

Wij zijn gek op Delft. Echt hoor. Maar laten we eerlijk wezen: een fietsritje hier – in dit chaotische stadsverkeer – voelt toch wel een beetje als een achtbaan. En dan hebben we het nog niets een gehad over de rollercoaster aan emoties. Herken je deze?

Pagina 1/7

⟵ swipe swipe ⟶

Blijdschap

Wat een heerlijk gevoel. De realisatie dat je trouwe stalen ros er nog staat wanneer je de deur uitstapt. Want ja, laten we eerlijk wezen… Wiens fiets is er nog nooit gestolen in Delft?

Verwarring

Is dit een fietspad of een voetgangerspad… Een stoep? Oh nee wacht, daar rijdt een scooter. In Delft, bijvoorbeeld op de Phoenixstraat, is het niet altijd even duidelijk te zien. En wie heeft er in godsnaam voorrang bij het kruispunt onderaan de Sebastiaansbrug?

Shock

Begin je eindelijk even lekker vaart te krijgen, komt daar ineens iemand van links een steegje uit sjezen. Niet te lang blijven aarzelen, want die groep tegenliggers nadert je. En achter je is iemand al een kwartier lang aan het bellen om je in te halen.

Een bijna-doodervaring

Iedereen die wel eens naast, voor of achter een bus heeft gefietst op de route van de Buitenwatersloot naar de Koepoortbrug, herkent dit gevoel. Je bent in gedachten al afscheid aan het nemen van je geliefden, maar gelukkig mist de bus nét je voorwiel. I will survive!

Irritatie

Denk je eindelijk de weg voor je alleen te hebben of misschien fiets je gezellig naast een vriendin, maar dan hoor je achter je weer getoeter. Je moet plaats maken. Jemig, mogen hier auto’s rijden dan?

Hoop

Eindelijk heb je de plek van bestemming bereikt. Maar nu komt het laatste obstakel: je fiets parkeren. Je staart hoopvol in de fietsenstalling, ergens moet een plekje zijn. Je hebt alleen nog een uurtje nodig om het te vinden.