Niels is treinconducteur: ‘Het leukste is om praatjes aan te knopen met reizigers’

Als treinreiziger ken je allemaal de overenthousiaste conducteur die van zijn intercompraatje een show maakt en van zijn fluitsignaal een goedbedoelde melodie. Of, het tegenovergestelde: de conducteur die zo kort mogelijk de naam van het naderende station mompelt en die je verder niet ziet. Niels Hinten is geen van beide. ”Ik ben vooral bezig met praatjes aanknopen. Het is erg fijn dat er nu langzaam weer wat reizigers komen bij wie ik dat kan proberen.”

Want hier en daar een gesprek beginnen, dat zat er de afgelopen tijd niet zo in. Er waren extreem weinig reizigers als gevolg van het coronavirus. ”Ik had wel gewoon dienst, maar had bijna niets te doen. Het was behoorlijk saai in de trein. Gelukkig wordt het nu langzaam wat drukker en spreek je weer wat mensen.” Maar ook vóór de coronacrisis kende Niels dit gevoel. ”Iedereen heeft het altijd over de te drukke spits waardoor je niet kunt zitten, maar voor het grootste gedeelte van de dag zijn de treinen leeg. Als conducteur hoop je eigenlijk dat er tijdens de reis iets gaat gebeuren dat je kunt oplossen. Als je niet uitkijkt ben je anders alleen maar koffie aan het drinken. Natuurlijk moeten we ook kaarten controleren, maar dat is vaak zo gebeurd. Ik lees daarom tientallen boeken per jaar. Als je van lezen houdt, dan is dit beroep zeker aan te raden.”

Groot land

Niels werd 33 jaar geleden per toeval conducteur. Hij solliciteerde ‘voor de grap’ op een advertentie in de krant en kon meteen beginnen. ”Ik geniet nog elke dag. Je hebt onwijs veel vrijheid en bepaalt zelf wanneer je werkt. Soms moet ik bijvoorbeeld naar Maastricht en heb daar dan een uur vrije tijd. Zo leer je Nederland wel kennen. Het werd opeens een veel groter land. Van Groningen naar Delft is even ver als van Delft naar Parijs. Ik ken nu elk station. Maar het is natuurlijk altijd het fijnste om weer in Delft aan te komen.”

De conducteur weet alles?

Naast de vrijheid vindt Niels het leuk dat je alle soorten mensen tegenkomt, die hem altijd weer verbazen. ”Soms zien ze een conducteur echt als iemand die alles weet en kan oplossen. Laatst vroeg een man: ”Meneer, weet u waar mijn zus zit?” Ik wees hem naar de achterste coupe en hij was me erg dankbaar. Ik wist natuurlijk totaal niet wie zijn zus was maar ik dacht, als ie maar heel die trein doorloopt dan ziet hij haar uiteindelijk vanzelf wel. Verder hoor je natuurlijk altijd weer de vraag of mensen zelf een keer mogen omroepen of moet ik mee op de foto. Ik vind het allemaal wel goed.”

Veranderingen

Er is uiteraard veel veranderd in de jaren dat Niels conducteur was. De meeste Delftenaren weten nog goed hoe de trein vroeger reed; dwars door de stad en hoog boven de grond. Zat je in de trein naar huis, dan kreeg je altijd wel een gelukzalig gevoel wanneer je langs de molen en kerken het station binnenreed. ”Het is natuurlijk jammer dat dat niet meer zo is, maar denk ook eens aan bijvoorbeeld de fietsenstalling,” zegt Niels. ”Dat was een soort ijzeren vuilnisbelt. Je moest een half uur extra reistijd rekenen om je fiets te vinden en eruit te halen. En als je met een rolstoel naar Rotterdam wilde, moest je eerst naar Rijswijk omdat je daar wél naar het andere spoor kon oversteken. Het is soms goed dat de dingen veranderen.”

Niels is er zeker van dat de komende tijd nog veel meer anders wordt. ”Ik denk dat mijn beroep over een tijdje is uitgestorven. Het zal allemaal gedigitaliseerd en gerobotiseerd worden. Eerlijk gezegd ben ik daar niet heel rouwig om. Ik vind het vooral jammer dat ik er nu nog wel ben, maar er nu nog zo weinig reizigers zijn. Hopelijk komen jullie snel terug!”