Column van Chantal: ‘Voor die overheerlijke amandelbroodjes bij deze Franse bakker moet je razendsnel zijn’

In Delft zit een heuse Franse bakker. Hier liggen de echte Franse stokbroden, croissantjes, pain au chocolat, et cetera en ze smaken net zo heerlijk als in Frankrijk. En je krijgt hier ook dezelfde behandeling als in Frankrijk. Er is alleen één probleem: je moet wel vroeg zijn. Na half tien zijn die broodjes namelijk opper-du-pop.

Je waant toerist in eigen stad als je deze bakkerij binnenwandelt. Mijn dochter is dol op de amandelbroodjes daar. Als ik haar positief wil stimuleren of belonen, fiets ik voor dag en dauw naar dit etablissement. Dat moet wel, want deze ondernemer lokt je superslim naar binnen met die schaarste. Kom je op tijd? Dan heb je beet. Kom je niet op tijd? Dan vis je achter het broodjesnet.

Bestellen in m’n beste Frans

Ik kan me nog goed herinneren dat toen de zaak net open was, tout Francofiel Delft deze bakkerij bestormde. Iedereen stond in zijn beste Frans bestellingen af te vuren op de ongeïnteresseerde, authentieke Française. Alsof ons camping Frans enig indruk maakte op deze petite mademoiselle. Als ik in mijn beste Frans (ik heb immers een jaar als au-pair in het Franstalige gedeelte van Zwitserland gewerkt. Dus ik dacht, dat flik ik even) de zin; ‘Je voudrais une baguette, síl vous plait’ eruit perste, ontkwam ook ik niet aan de superieure blik van le fille de magasin. Later begreep ik pas dat het Zwitsers Frans net zoiets is als een Vlaams voor een Rotterdammer. Kortom: ze had me waarschijnlijk niet verstaan. Wie ze wel verstaan zijn hun landgenoten die in grote getallen wonen in alle wijken van Delft.

‘Non, ût izzz er niet mer’

Ooit stond ik daar in de rij mijn beurt af te wachten toen er een Fransman, type Louis de Funès (zie you tube voor het beste resultaat) binnenstapte en zich, zonder aandacht te schenken aan de rij voor zich, richtte tot de madame achter de kassa. Het tempo van zijn Frans ging snel en niet lang na zijn betoog kreeg hij tien stokbroden in zijn handen geduwd en een gesloten vetvrije zak (Daar zaten waarschijnlijk de overgebleven amandelbroodjes in). Wij, mijzelf en de rest van de rij bleven achter in verbijstering. Na deze stilte zei iemand voorzichtig, “Welk dreigement zou hij geuit hebben? Of heeft hij een bestelling vooraf gedaan?” Daar stonden we dan, met onze ‘Hollandse beleefdheid’. Je raadt het al, toen ik het zeer gewenste amandelbroodje wilde bestellen, kreeg ik op brute wijze te horen; ‘Non, ût izzz er niet mer’. ‘Merde’, zei ik in gedachten – en daar was geen woord Zwitsers bij.

Gelukkig voor mij en de rest van Delft kun je vandaag de dag ook ter plaatse een stokbroodje knagen onder het genot van een café au lait. De kans dat je tegenwoordig misgrijpt op hun assortiment, is nihil. Behalve op de amandelbroodjes; die blijven schaars.