Column van Chantal: ‘Mijn grootste angst is niet om dood te gaan, maar te vereenzamen’

De kerstperiode komt eraan en dat betekent heel veel gezelligheid. Bij veel mensen en gezinnen thuis, dan. In bejaardentehuizen is het vaak wat minder feestelijk, omdat veel ouderen eenzaam zijn. Dat heeft Chantal gezien toen haar moeder in een tehuis kwam.

“‘Help me, haal me hieruit. Ze laten me soms een uur op de wc zitten. Ik wil hier niet zijn, ik wil naar huis’. Dit en meer riep de buurman van mijn moeder iedere keer als ik langs zijn kamer liep. In tegenstelling tot mijn ma kreeg hij nooit bezoek. Ik ben eens bij hem naar binnengelopen om een praatje te maken en de man leefde direct op. Helaas wel zittend in niet meer dan zijn onderbroek maar hé, het is geen Hollywoodfilm. De beste heer had een rijk verleden en was nu op 87- jarige leeftijd niet meer in staat om alleen thuis te wonen. Zijn wereld was verkleind tot een kamer in een verpleegtehuis waar hij niet wilde zijn. De eenzaamheid droop ervan af. Zijn roep om hulp maakte dan ook dat ik regelmatig met een zwaar hart naar huis reed. 

Naast deze man waren er nog meer ouderen (en helaas niet alleen in dat verpleegtehuis) die nooit visite kregen. Ik vond het lastig om te zien dat mijn moeders medebewoners ooit volop in het leven stonden; nu zaten te verpieteren aan een tafel. 

’s Avonds een potje rummikub spelen

In december 2018 heb ik de stichting Pieter van Foreest een mail gestuurd dat ik graag als vrijwilliger ingezet wil worden in een verpleegtehuis. Nu, een jaar later, is dat nog niet gelukt. Waarom? Het vraag- en aanbodstuk ligt lastiger dan je denkt. Ik werk fulltime en wil ‘gewoon’ op bijvoorbeeld een woensdagavond een kaartje leggen met ouderen en dat wil ik ook best elke week doen. Maar zij willen mij liever elke zaterdag over de vloer, omdat er dán minder personeel is. Dat begrijp ik allemaal heel goed. Maar zou het ook anders kunnen? In mijn omgeving alleen al zijn er veel mensen die juist op een doordeweekse avond hun steentje bij willen dragen. Als ik wel eens op een woensdagavond bij mijn moeder in Brabant kwam, zag ik veel blije gezichten als er een spelletje Rummikub werd gespeeld met behulp van een vrijwilliger.  Ik ben de vrouw die regelmatig mijn moeder in haar rolstoel mee naar buiten nam nog steeds dankbaar. Kunnen we dit gewoon gaan regelen in Delft?

Spelletjesvriendin

Mijn grootste angst is niet om dood te gaan, daar heb ik namelijk helemaal geen invloed op. Waar ik wel invloed op wil hebben is dat ik niet vereenzaam, want dat is wel waar ik van wakker kan liggen. Misschien dat ik daarom zo graag mijn steentje bij wil dragen voor de eenzame ouderen van nu. Daarom doe ik ook mee aan de kerstkaartactie van Indebuurt. Sterker nog, ik mag de kaarten overhandigen aan de bewoners van de Lindenhof. Wat ik daarnaast nog wens is een leuk verpleegtehuis dat mij wil adopteren tot spelletjesvriendin of kletsmajoor op de woensdagavond. Wie biedt?