Column van Chantal: ‘De kaarten en cadeaus hebben Mies haar hart gevuld’
“Gaan we weer samen op foto?”, vraagt Mies als ik mijn selfiestick uitklap. “Oh kijk! Wat komt mijn trui er…
Column van Chantal: ‘Mijn dochter gaat op kamers in Delft’
Nog drie nachtjes slapen en dan verlaat mijn oudste het ouderlijk nest. Een logische stap in haar leven. Vandaag heeft ze samen met haar nieuwe huisgenote de sleutel gekregen met toegang tot hun eigen plek. In mijn hoofd snap ik haar stap voorwaarts, maar mijn moederhart huilt. Nooit gedacht dat deze nieuwe fase zoveel emoties meebrengt. Maar hè, in zes minuten fietsen ben ik bij haar want ze gaat in het centrum van Delft wonen.
Het is de cirkel van het leven, dat je kind op zichzelf gaat wonen. Alhoewel dat niet voor iedereen geldt. De moeder van onze kat Yoko zit al twee jaar opgescheept met haar zoon Armando. Ik weet zeker dat zij er een moord voor zou doen om hem het huis uit te krijgen. Gelukkig is er bij het vertrek van mijn dochter geen fysiek geweld nodig. Ze gaat omdat ze ruimte nodig heeft om zichzelf verder te ontplooien en te ontdekken waar zij nu voor staat in het leven. Ze gaat omdat ze zich niet meer laat sturen door ons. Ze gaat omdat ze met haar bijbaan genoeg verdient om zelf haar huur te betalen. Ze had naar Leiden kunnen gaan, waar ze studeert, maar door corona komt ze daar nauwelijks. Daarom gaat ze (voorlopig) in Delft wonen.
‘Ik zal haar toiletpapierverbuik dan weer niet missen’
Ruim twintig jaar heeft ze bij ons gewoond. Ze was een wakkere baby, een pientere peuter, en dwarse kleuter en een tobberige tiener. De laatste jaren is ze thuisgekomen in zichzelf en uitgegroeid tot een levenslustig, lief, leuk, slim, warm en grappig mens. De afgelopen tijd hebben we veel tijd met elkaar doorgebracht. Zij volgde colleges op haar slaapkamer en ik werkte een verdieping hoger thuis. We lunchten samen of deden een ommetje. We sportten samen en keken geregeld samen een film. We puzzelden wat en spraken over alles en niets. Natuurlijk was het niet altijd gezellig om zo op elkaars lip te zitten. Ik zal haar toiletpapierverbruik, de hoeveelheid was die ze produceert of de herrie die ze maakt (als ze laat van het werk thuiskomt) dan weer niet missen.
Nog drie nachtjes en dan moet ik haar loslaten. Haar de ruimte geven om een eigen leven op te bouwen en haar eigen fouten te maken. Ik vermoed dat mijn thuiswonende zoon daar ook reikhalzend naar uitkijkt. En ik ben nu extra blij dat Delft een gezellig en klein dorp is en ze straks praktisch om de hoek woont.
Lees ook
