Column van Chantal: ‘Bowlen is te kleine schoenen, te zware ballen en bittergarnituur’

Bowlen bij ‘t Karrewiel stond jarenlang bovenaan onze lijst van vakantie-activiteiten. Er ging geen vakantie voorbij of er werd naar hartenlust gebowld. Niet dat we hier bijzonder goed in waren, maar de hele entourage er omheen maakte dat we die bowlingschoenen, waar menig Delfts voetje in heeft gezeten, aan trokken. De laatste jaren is de klad erin gekomen. De kinderen hebben minimaal een bowlinguitje per jaar van school of sportvereniging en vinden dat eigenlijk ruim voldoende. Bowlen met je ouders staat niet meer op hun to-do lijst.

Hannesen met de schoenen

Als we in het verleden besloten te gaan bowlen, werd de spanning al opgebouwd met het telefoontje naar ‘t Karrewiel. Was er een baan vrij? Onze bowlingbehoefte ontstond vaak last minute als de weersverwachtingen niet zo fraai waren. De vreugde die ontstond bij een vacante baan was groot. Eenmaal aangekomen op de Paardenmarkt begon het gehannes met de schoenen. ‘Mam, deze is te groot en ik ga niet die schoenen aandoen met de veters want die kan ik nog niet strikken’. Als iedereen weer net op tijd de juiste maat aan zijn voet had zitten kon het feest beginnen.

‘Ik ging een uur door het leven als Chant’

Manlief voerde altijd de namen in. Vaak pakte de computer niet de hele naam wat voor de rest van mijn gezin geen probleem was. Ik echter ging voor een uur door het leven als Chant of Chanta, afhankelijk van de computer. De volgende uitdaging was het vinden van de perfecte bal. De kinderen hadden de kinderballen, maar wij moesten ons door het complete assortiment bowlingballen worstelen. Neem ik een zware of toch een lichte? En als je eenmaal dé ideale bal te pakken had, moest je deze goed in de gaten houden, anders ging je buurman of buurvrouw ermee vandoor. Nu nog even vragen of die zijbumpers voor de kinderen omhoog mochten en we konden van start.

Het leven was fijn en overzichtelijk op de bowlingbaan

Of nee, eerst nog even het bittergarnituurtje bestellen. Oh ja, en vooruit dan maar, ook een biertje voor mama. Het bowlen kon beginnen. Een uur lang bestond ons leven uit spares en strikes. Bij elke kegel die een van de kinderen omver stootte, juichten wij als een malle. We gaven elkaar high fives en becommentarieerden het spel van de ander. We aten nog een bitterbal en gleden minimaal een keer uit op die bowlingschoenen. Maar het deerde niet want wij hadden lol dus wat zou het. Bovendien hadden de kinderen melktanden dus dat kwam met de grote mensen tanden wel goed. Het leven was fijn en bovendien op zo’n bowlingbaan zeer overzichtelijk.

Liever naar de escaperoom

Zoals dat gaat, groeiden de kinderen op en de zijbumpers gingen naar beneden. Ergens kwam de klad erin en nu kan ik mij niet eens meer herinneren wanneer we voor het laatst op de baan hebben gestaan. Vandaag de dag gaan ze liever voetballen met vrienden in de Delftse Hout of een escaperoom in.

Terwijl de mussen ook bij ‘t Karrewiel van het dak vallen, krijg ik een idee. Als ik nou voor manlief en mezelf een baan boek? Dan beloof ik hem dat ie niet een maar twee bitterganituurtjes mag bestellen. Ter plaatse vraag ik of de zijbumpers omhoog mogen. Ik heb er nu al zin in. Wedden dat ik een strike ga gooien!

Meer van Chantal: