Bergse kerstengel Annemarie helpt minderbedeelden: ‘Als ik het heb, krijg je het’

Van eten tot vloerbedekking en een koelkast. Als je iets nodig hebt maar je dat financieel niet redt, kunnen Bergenaren terecht bij het deelhuisje Annemarie de Jong in de Prinses Marijkestraat. Ze gaf met de vrieskou zelfs haar eigen jas weg.

Het is een zonnige winterdag in Bergen op Zoom. Met een kerstpakket onder de arm belt onze redacteur aan om Annemarie te verrassen. “Wat leuk, kom snel lekker warm binnen”, nodigt ze ons meteen uit. Ze voelt de bui al snel hangen. “Maar je hoeft geen veer in mijn reet te steken hoor, dan kan ik niet meer zitten.”

Kerstengel in hart en nieren

De lunch verzorgen bij Wijkcentrum ’t Fort. Boeken inzamelen voor mini-biebhuisjes in heel Nederland. Spullen inzamelen voor het ABG. Wat doet Annemarie eigenlijk niet? En dan hebben we het nog niet over haar bekendste werk gehad: het Bergse deelhuisje voor haar deur. De nominaties als Bergse kerstengel vlogen dan ook binnen: “Een moeder Teresa”, “Een echte kanjer”, “Het lichtpuntje in de wijk” – om er zomaar een paar te noemen.

Lees verder onder de foto>

Ongebruikt eten

Annemarie begon twee jaar geleden met het deelhuisje. “Ik ging vroeger naar de voedselbank maar mocht op een gegeven moment niet meer komen omdat ik 1,75 euro boven de norm zat”, vertelt ze. “Ik was alleen en dacht dat ik het wel ging redden. Dat bleek iets moeilijker dan gedacht, maar toch lukte het. En toen bedacht ik: hoe doen mensen met kindertjes dat dan? Ik keek wat ik in mijn voorraadkast had staan en zelf niet gebruik. Zo ben ik buiten begonnen met een tafeltje met wat spullen.”

Al snel willen ook andere buurtbewoners bijdragen. “Ik zei: zet het er maar bij, en zo is het gegroeid. Van een tafel naar een tuinkast, en toen kreeg ik ineens via via een berichtje uit Vught. Daar had iemand een grotere, betere kast voor me gemaakt. Het loopt hartstikke goed en inmiddels komt iedereen van alle kanten met spullen aan. Ik zeg altijd: als ik een loods had, stond die binnen twee weken vol.”

Ik dacht: hoe doen mensen met kindertjes dat dan?

Geen uitleg nodig

Anno 2022 weten mensen uit de hele regio het deelhuisje van Annemarie te vinden, maar dat was in de begintijd toch iets minder. “Er is een soort schaamte. Ik weet precies hoe ze zich voelen. Veel mensen willen uitleggen waarom het ze niet lukt om eten te kopen. Maar ik zeg altijd: je hoeft niets uit te leggen als je eten nodig hebt. Dat heb je gewoon nodig. Ook nu met de hogere energierekening komen er meer mensen, ook ouderen. Die durven eerst eigenlijk niet zo goed, maar iedereen is welkom.”

Drie keer per dag vullen

Er komen nu zelfs zoveel mensen naar de kast, dat één keer per dag vullen niet genoeg is. “’s Ochtends als ik wakker ben vul ik het kastje, want in de avond haal ik het leeg. Op de meeste dagen vul ik het drie keer aan. Maar mensen mogen ook aanbellen voor brood, eieren, paracetamol – noem het maar op. Als ik het heb, krijg je het. Heb ik het niet, dan heb ik mensen die ik kan bellen om het te regelen. Zonder die mensen was dit allemaal niet mogelijk.”

Zonder jas

Dat je echt voor álles aan kunt kloppen bij de Bergse, blijkt wel uit het feit dat ze deze maand haar eigen winterjas weggaf. “Soms hoor ik mensen weleens zeggen: die vrouw die blijft maar bezig, die is wel gek hè. Maar degene die aanbelde, had alleen een dun vestje en het vroor. Mijn jas was me te groot. Dan doe ik wel even een dik vest aan en koop ik voor een paar euro een nieuwe jas bij het Leger des Heils. Maar inmiddels heb ik al drie nieuwe jassen voor mezelf gekregen van mensen die dit verhaal hoorden.”

Samen

En volgens Annemarie is dat precies de kracht van het deelhuisje: samen. “Ik heb een paar mensen in mijn netwerk die ik maar hoef te bellen, dan staan ze er”, vertelt ze. “Vrienden, familie maar ook ondernemers en op social media. Zo was er laatst een vrouw die een winterjas nodig had voor haar zoon. En een kindje in de crisisopvang die niets had. In een uur hadden we wat we nodig hadden.”

Doorgaan

Of het werk en de verhalen zie ze hoort haar nooit te veel worden? “Nooit. Ik doe het niet voor de kaartjes en cadeautjes die mensen me weleens geven. Ik vind het leuk om mensen te helpen, daar word ik blij van. Ik ga door tot ik echt niet meer kan. Dat is nu ook zo: als ik ziek ben, gaat het werk gewoon door.”