De kinderen van Franken Fruit gingen minder werken om het bedrijf van hun vader voort te zetten

“Hoi, kun je interviewen op de heftruck?” Irene Franken van Franken Fruit is druk. Vanochtend heeft iemand zich ziek gemeld, en die vrachtwagen met kratten moet wel leeg. Multitasken dus maar.

Met haar zoontje op schoot en de verslaggeefster van indebuurt naast zich haalt ze behendig de stapels kratten uit de vrachtwagen terwijl ze volop vertelt. “Ik ben opgegroeid op het bedrijf. Heftruck rijden kon ik al wel, maar sinds mijn vader overleden is, heb ik wel heel veel bij moeten leren.”

Hartinfarct

Zes jaar geleden stierf Irenes vader plotseling. “Een hartinfarct. Hij was pas 62, wij hadden eigenlijk nooit nagedacht hoe het verder zou moeten met het bedrijf als hij er niet meer was.” Irene en haar zus Caroline en broers Jakko en Paul zaten geen van allen in het boerenbedrijf, al hielpen ze allemaal van jongs af aan mee. “We hebben allemaal gestudeerd, hadden goede banen. Maar ja, we wilden het bedrijf toch ook wel heel graag behouden.” Er werd een oplossing gezocht. “Kijk, van het bedrijf kunnen we niet leven, dus onze banen opgeven was geen optie. Dus zijn we allemaal wat minder uur gaan werken en steken we de overige tijd, samen met onze moeder, in Franken Fruit.”

Multitasken

Dat betekende ook, dat ze allemaal wat bij moesten leren. “Caroline heeft zich bijvoorbeeld verdiept in plantenziektes en insecten, ik weet nu heel veel van bijen en bestuiving. Samen steken we veel tijd en energie in het bedrijf.” Een pittige klus, geeft ze toe. “Zelfs als we op vakantie gaan, is er nog wel mail of administratie die bijgehouden moeten worden.” Het is vooral veel plannen en multitasken, zeker omdat Irene en Caroline ook nog kleine kinderen hebben. “Maar die nemen we gewoon mee. En de kinderen van mijn broer zijn al wat ouder, die helpen hier ook.”

Mascara

Ze hebben nog alle vier een baan. “Ik werk als strategisch communicatieadviseur en mijn collega’s moeten altijd lachen als ze me hier zien”, lacht Irene. “Hier loop ik in mijn alleroudste kleren. Omdat jij kwam, heb ik nog wat mascara opgedaan, maar dat is het dan ook wel.” Ze vindt het heerlijk dat ze het bedrijf kan voortzetten, maar maakt zich ook weleens zorgen. “De eerste jaren hebben we best veel geïnvesteerd. Een nieuwe heftruck bijvoorbeeld kost ons de jaaropbrengst. Vorig jaar dachten we voor het eerst iets te kunnen verdienen, maar toen kwam er nachtvorst terwijl de bomen al in bloei stonden. Dan is een groot deel van je oogst weg. Daar hebben we wel even van wakker gelegen: konden we financieel wel zo’n slecht jaar wel hebben? Gelukkig viel het nog wel mee.”

Te vroeg om te juichen

Dit jaar ziet er beter uit. “Beter droog dan teveel regen. Hagelbuien zijn helemaal funest. Maar ja, het is natuurlijk pas juli, er kan nog zoveel gebeuren. Het is nog te vroeg om te juichen.” Toch doen ze het alle vier met veel liefde, vertelt ze. “Als je ziet hoeveel mensen we blij maken. De eerste dag dat we dit seizoen opengingen, stonden er tweehonderd mensen aan de poort te wachten met tassen en trapjes.” Want bij Franken Fruit mag je zelf plukken. “Er komen hier best veel Turkse en Marokkaanse mensen. Die willen hun pruimen wat minder rijp. Maar mijn vader had geen zin om die al zo vroeg te gaan plukken. ‘Je mag het wel zelf doen’, zei hij dan.”

Een beleving

Inmiddels kan je er allerlei fruitsoorten plukken en/of kopen. Kersen, appels, peren, pruimen. Maar ook groente kun je er halen. “Bijna alles gaat van hieruit naar de consument, alleen snijboontjes gaan naar de veiling”, vertelt Irene. “Mensen vinden het vooral ook leuk om hier te komen plukken, het is echt een beleving. We houden tegenwoordig zelfs rondleidingen en kinderfeestjes.”

Lees meer: