Sebahat strijdt tegen huiselijk geweld: ‘Dit is mijn roeping’

Sebahat Yurdusen (53) zet zich in tegen huiselijk geweld tegen vrouwen en meisjes. “Ik zal nooit vergeten: er kwam in de jaren ’90 een meisje bij mij op het arbeidsbureau waar ik werkte. Ze wilde een baan om zo snel mogelijk uit huis te kunnen. Haar vader mishandelde haar. Ik móést haar wel helpen.”

Sebahat kon het verhaal bijna niet geloven. ”Haar vader was neurochirurg. Je verwacht van zo’n persoon geen geweld. Bij mishandeling denk je eerder aan laag opgeleiden of mensen met weinig geld.”

Iedereen kent wel een slachtoffer

Zelf kent Sebahat ook vrouwen, zelfs twee hele goede vriendinnen, die te maken kregen met geweld. ”Het zijn gewoon vrouwen zoals ik! Één van hun mannen zei: ‘Als je van me gaat scheiden, dan pak ik je kinderen af.’ Zijn vrouw heeft haar kinderen jaren niet terug gezien. Dat is ook huiselijk geweld, in de vorm van geestelijke mishandeling.”

”Het komt vaker voor dan je denkt”, zegt Sebahat. ”Iedereen kent wel iemand die slachtoffer is van lichamelijke of geestelijke mishandeling. Ik word heel verdrietig van die verhalen.”

Dat kind is gek geworden

In het Turkse gezin waarin Sebahat opgroeide, deed zij met haar moeder alle huishoudelijke taken. ”Terwijl mijn vader en broer hoffelijk thuis op de bank zaten en niks deden, maakten mijn moeder en ik schoon en deden we de afwas. Daar was ik op een gegeven moment zó klaar mee dat ik schreeuwde dat het genoeg was! Mijn moeder zei: ‘Dat kind is gek geworden’, maar ik wilde dat het stopte. Er heerste een onbesproken, onbewuste ongelijkheid thuis en voor het eerst dacht ik: ‘Dit mag zo niet langer.’ Dertien of veertien jaar was ik toen.”

‘Al is het een halve druppel op een gloeiende plaat’

”Ik kan niet tegen onrechtvaardigheid,” vertelt Sebahat. ”Ik kwam op deze wereld om iets te doen voor de maatschappij. Daarom onderneem ik actie tegen huiselijk geweld. Dat is mijn roeping.”

In ons land zijn er jaarlijks zo’n 200.000 tot 230.000 vrouwen die slachtoffer worden van lichamelijke of geestelijke mishandeling. ”Ik wil de vrouwen die te maken hebben met dit onrecht helpen. Niet alleen door een luisterend oor te bieden, maar ook door vragen te stellen en het meldpunt huiselijk geweld te bellen. Al is mijn hulp een halve druppel op een gloeiende plaat. Als ik niets doe voel ik mij machteloos.”

Een onzichtbaar probleem zichtbaar maken

Sebahat zette een Blijf-van-mijn-Lijf-huis op in Ankara en is nu onder andere actief als vrijwilliger bij Soroptimisten Arnhem. ”Soroptimisten organiseert wereldwijd activiteiten om geld in te zamelen voor het verbeteren van de levensomstandigheden van vrouwen en meisjes.” Orange The World, wat ervoor zorgt dat veel gebouwen in Arnhem oranje kleuren van 25 november tot 10 december 2021, is zo’n activiteit.

”Weet je nog de dochter van die neurochirurg? Haar moeder ontkende dat het om huiselijk geweld ging. Zij speelde voor de buitenwereld mooi weer en gaf haar dochter de schuld van de situatie. Mishandeling, zowel lichamelijk als geestelijk, is vaak enorm onzichtbaar en daardoor moeilijk aan te pakken. Mensen worden zich door Soroptimisten en Orange The World veel bewuster van geweld tegen vrouwen. Bovendien leren ze dat ze wél iets kunnen doen, al is het maar iets kleins als een telefoontje.”

Orange The World. Tekst gaat verder onder de gallerij

3

Niet voor niets oranje

Orange The World heeft niets voor niets de kleur oranje. Dat is namelijk de kleur van hoop. ”Vorig jaar zagen we dat er veel mensen op Orange The World reageerden, dat meer mensen huiselijk geweld herkenden en dat er meer meldingen binnenkwamen. Die meldingen zijn natuurlijk niet leuk, maar het zorgt wel voor zichtbaarheid en dat geeft hoop. Huiselijk geweld dat zichtbaar is, kan worden aangepakt.”

Echt het verschil maken

”Als onderdeel van Soroptimisten en Orange The World voer je niet in je eentje actie, je doet het met een hele groep. We maken echt een verschil en daar wordt ik zo blij van! Mijn hulp is nu regenwater op een droge vlakte, in plaats van een halve druppel op een gloeiende plaat. De zaadjes in de bodem ontkiemen en daar plukken we steeds meer vruchten van!”