Leendert overleed bijna aan corona, maar besef kwam achteraf: ‘Het was een rollercoaster’

Nadat Leendert Douma (53) positief testte op corona, ging hij daar naar eigen zeggen nonchalant mee om. Hij maakte zich weinig zorgen en dacht dat het na een weekje wel weer over zou zijn. Zelfs toen de Arnhemmer op de intensive care (IC) afscheid moest nemen van zijn vrouw, besefte hij niet hoe slecht hij eraan toe was. “Ik had werkafspraken in mijn hoofd en vroeg haar die af te bellen.”

Leendert beleefde zijn ziekteverloop in een roes. ”Het was allemaal heel wazig.” Pas achteraf kwamen de verhalen. Van onder andere naasten en zorgverleners. ”De gebeurtenissen leken me doodeng.”

Ver-van-zijn-bedshow

Ondanks de positieve test bleef corona voor Leendert een ver-van-zijn-bedshow. ”Mijn dochter schrok van mijn grijze gezicht, maar zelf zag ik niet in hoe ziek ik was.” Totdat hij steeds benauwder werd. Hij kwam de twee trappen in huis moeizaam af. Zijn vrouw maakte zich zorgen en besloot een week later om hem naar de huisarts te sturen. ”Ik kwam bij Joris, een arts in opleiding. In zijn ogen zag ik dat er iets aan de hand was.”

Zuurstofpercentage gehalveerd

Het bleek een wonder dat Leendert nog naar de spreekkamer kon lopen. Het zuurstofpercentage in zijn bloed was bijna de helft van wat normaal is. Dat was voor hem een signaal. ”Terwijl ik daar bij Joris zat begon het kwartje te vallen. Het was een bijzonder moment. De horrorverhalen over de IC spookten door mijn hoofd, maar ik voelde me ook een beetje gered. Ik wist dat er iets moest gebeuren en dat ik in goede handen was.”

Lees verder onder de foto >

‘Voor ik het wist was ik op de IC’

De huisarts belde meteen een ambulance. ”Vanaf dat moment was het een rollercoaster. Alles werd blurry.” Daardoor herinnert Leendert zich vooral fragmenten. ”Ik hoorde de sirenes en voelde hoe de ambulancebroeders het gas vol intrapten. Voor ik het wist was ik op de IC en stonden er vijf, zes man aan me te plukken.”

Op de automatische piloot

Toch zegt Leendert dat hij óók op de IC nog steeds niet inzag hoe ernstig de situatie was. ”Ik belandde in een soort overlevingsmodus en ging verder op de automatische piloot. Het idee dat ik dood kon gaan was niet zo eng voor me, omdat alles zo snel ging en het me overkwam.”

‘Zo ziek worden doe je niet alleen’

Zes weken lang vocht Leendert op de IC voor zijn leven. Kerst en oud en nieuw miste hij volledig. ”Nadat ik bijkwam had ik lang het idee dat ik in 2020 leefde, terwijl het al 2021 was.” Stilstaan bij wat er allemaal gebeurd was lukte pas toen hij weer begon op te knappen. ”Ik sprak onder andere met mijn vrouw, dochter, vrienden en het ziekenhuispersoneel. Van wat ze me allemaal vertelden schrok ik enorm.” De Arnhemmer besloot er een boek over te schrijven: Zijden draadje. ”Het gaat over mijn coronaverhaal vanuit het perspectief van anderen. Zo vreselijk ziek worden doe je niet alleen.”

Anders in het leven staan

Gelukkig voor Leendert gaat het nu goed met hem. Hij vertelt dat hij anders in het leven staat. ”Ik leerde het leven meer te waarderen en te genieten van de kleine dingen. Van mijn dochter, van de hond die in de vroege ochtend ronddartelt in het gras. Dat soort dingen zijn een stuk belangrijker dan die werkafspraak.”