Column Aefke: Komt een jongen met zijn moeder bij de huisarts in Apeldoorn

Afgelopen week was mijn oudste zoon aan het hoesten alsof hij een verstokt roker is. Op zijn negende. Moet ik daar nu meteen voor naar de huisarts rennen? Nee hoor. Soms hoesten mensen. Een typisch geval van herfst in dit geval. Maar soms willen moeders dat de huisarts even naar de longen van hun kind luistert.

Mijn zoon vond het maar lang duren in de wachtkamer. Verveeld hing hij onderuit. Het was belachelijk dat hij zo lang moest wachten. We hadden een afspraak om drie uur en het was inmiddels al bijna vier over drie. Ik probeerde hem uit te leggen dat mensen soms moeten wachten. Zo is het leven. En over het algemeen vinden mensen wachten saai. Ik niet hoor. Ik kijk naar de andere mensen die de wachtkamer binnen komen en verzin daar verhalen bij. Dat is het schrijversbrein in mij. Dat houdt nooit op.

Om vijf over drie werden we naar binnen geroepen. Mijn zoon presteerde het zelfs om een beetje mopperend de spreekkamer binnen te lopen. Dat hij zo lang moest wachten. Het was werkelijk ongehoord. Wat dat betreft zou een bezoek aan de huisartsenpost een mooi leermoment voor hem zijn. En dat dat moment er komt, ben ik van overtuigd. Hij klimt altijd in bizar hoge bomen en dat gaat vast nog een keer mis. Dan mag hij daar nog wat langer wachten met een gebroken iets. Maar goed. We kwamen dus de wachtkamer binnen. De huisarts in kwestie vroeg naar de klachten en keek in ons dossier. Ik benoemde dat we eerder in het UMC waren met onze oudste.
‘Komen jullie uit Utrecht?” schrok de huisarts.
‘Uhm… ja’, antwoordde ik naar waarheid.
‘Waarom zijn jullie hier naartoe gekomen?’ Het klonk bijna verwijtend.
Ik stamelde iets over groen en ruimte.
‘We vinden het heel fijn hier’, zei mijn zoon. ‘Mijn broertje had eerst een kamer zo groot als een kledingkast.’
De huisarts bleef gechoqueerd over onze beslissing.
‘Het is hier zo godvergeten saai’, mopperde hij terwijl hij zijn stethoscoop pakte.
‘Ik wil terug naar Utrecht, maar mijn vrouw wil naar Den Haag. Ik zag laatst wel een heel mooi huis aan de Goedestraat in Utrecht. Zestig vierkante meter voor vijf ton. Maar dan zit je toch wel op een toplocatie.’
Ik knikte en dacht aan de periode dat we in coronatijd met z’n vieren op honderd vierkante meter zaten. Ik dacht aan onze postzegeltuin en kinderen die het huis uit stuiterden. Maar ik dacht ook aan de binnenstad. Ik wist precies waar deze huisarts het liefst wilde wonen. Ik snap hem.
De huisarts bekeek mijn zoon, gaf een gedegen advies en liep met ons mee naar de gang.
‘Ik heb nog wel een hele leuke tip’, zei hij toen. ‘Je kunt kerstbomen uitzoeken in Otterlo. Dat is hartstikke leuk met de kinderen.’
‘We hebben een kunstboom’, zei ik. ‘Een echte kerstboom gaat niet met zijn allergie.’ Ik wees naar mijn zoon die al bijna buiten stond.
‘O’, zei de huisarts.
‘Tja’, vond ik.
En dat vond ik dan weer niet leuk van mezelf.

___

Disclaimer: dit is een hele goede, aardige en kundige huisarts. We delen dezelfde liefde voor Utrecht en ik houd van het uitschrijven van dialogen met enige dichterlijke vrijheid.

___

Aefke ten Hagen is in mei 2021 verhuisd vanuit Utrecht naar Apeldoorn, met haar man en twee zoons Tijl en Bo. Op indebuurt.nl/Apeldoorn publiceert ze wekelijks een column over haar nieuwe leven in Apeldoorn.