Column Aefke: ‘Omdat jij een lief mens bend’

Afgelopen week namen mijn zoons afscheid van hun klas. Klasgenootjes waren in tranen omdat ze hun vriendjes gingen missen. Ze kregen fotoboeken, knuffels die zelf konden zeggen: ‘Veel plezier in Apeldoorn!’ en prachtige knutsels. Zo had de klas van de jongste een enorme boom geknutseld. Op elk blad stond een wens van een klasgenoot. Later hoorde ik dat de klassenmoeders daarvoor hadden gekozen omdat Apeldoorn zo groen is. Het zou me niet verbazen dat veel gezinnen ons voorbeeld gaan volgen. Apeldoorn is immers een walhalla voor je kleine aapjes. Apeldoorn it is!

Maar hoe mooi Apeldoorn ook is. Hoe mooi het huis, hoe fijn de buurt en hoe welkom we ook zijn (zelfs in de gloednieuwe groepsapp voor Apeldoorn krijgen we de mooiste wensen), afscheid nemen van een vertrouwde omgeving in Utrecht is moeilijk. Vriendjes nemen huilend afscheid. Ze weten dat ze welkom zijn in Apeldoorn, maar dat doet niets af aan hun verdriet. We nemen op afstand afscheid van onze geliefde buren. Want corona. Mensen komen langs met plantjes en kaarten. Ze gaan ons missen. Wij hen ook.

Volgend weekend gaan we over. Dan gaan we ons mooie huis in Apeldoorn betrekken. Het is dan nog even wachten op de keuken, maar dat is een detail. Daarom ga ik met de jongens nog een weekje in de meivakantie naar een prachtig park in Vaassen. Dan hebben de aannemer en mijn eigen klusser nog een week om alles leefbaar te maken. De meivakantie benutten we om Apeldoorn te leren kennen. Jammer dat we nog niet naar de Apenheul kunnen, maar dat komt. Daar hebben we alle vertrouwen in.

Mijmerend bladerde ik door het afscheidsboek van de klas van mijn oudste. Een jongetje schreef: ‘Jij helpte mij altijd met rekenen. Daarom weet ik dat je een lief mens bend.’
Even slikken, stilstaan bij het moment en dankbaar zijn met dit mooie cadeautje van de klasgenoot. In Apeldoorn gaan we weer nieuwe vriendjes en grote vrienden leren kennen, helpen en hulp ontvangen. Dat weet ik zeker.

Aefke ten Hagen verhuist in mei 2021 vanuit Utrecht naar Apeldoorn. Ze is getrouwd met een handige man die goed kan verbouwen en heeft twee zoons, Tijl (8) en Bo (6). In het dagelijks leven werkt zij als communicatieadviseur bij een GGZ-instelling en schrijft zij boeken, bundels en interviews. Haar laatste kinderboek heet: ‘Mijn moeder kookt soep van tafelpoten’. Op dit moment is Aefke met een dichtbundel voor kinderen bezig. Op indebuurt.nl/Apeldoorn zal ze wekelijks een column publiceren over haar nieuwe leven in Apeldoorn.