Oostenrijkse Rosa emigreerde voor Erik naar Apeldoorn: ‘Hij geeft mij houvast en richting’

Ze ontmoetten elkaar min of meer toevallig in Oostenrijk, honderd kilometer van haar geboortedorp. Een jaar later brengt een heftige gebeurtenis Rosa (nu 50) naar het Apeldoorn van Erik Gerritsen (nu 51). Dit jaar vieren ze hun 25-jarig huwelijk. “Het was een samenloop van omstandigheden die mooi uitgepakt heeft.”

Al vanaf dat hij baby was, kwam Erik in Oostenrijk. In 1993 was hij er samen met een vriend om zijn oma op te halen. Zij was met Eriks ouders op vakantie in Salzburg en ging eerder naar huis. Zijn ouders logeerden bij een bevriende Oostenrijkse familie. Rosa, geboren in het honderd kilometer verderop liggende dorp Hargelsberg, kwam langs voor een verrassingsbezoek aan een schoolvriendin in die familie. De vonk sloeg over tussen Erik en Rosa en een ze kregen een relatie, op afstand.

Plannen overhoop

Een jaar later slaat het noodlot toe. Rosa’s tweeënhalf jaar oude zoontje uit een eerdere relatie verongelukt. “Op dat moment deed ik nog een avondopleiding die ik aan het afronden was. Een maand na zijn overlijden heb ik alle plannen overhoop gegooid en ben ik bij Erik ingetrokken, die nog thuis woonde”, vertelt Rosa telefonisch. “Hij had mijn zoon ook als zijn eigen kind geaccepteerd. We zijn samen door de rouwperiode heengegaan, op ons eigen tempo, en steunden elkaar. In feite is de rouwperiode natuurlijk nooit over.”

Lees verder onder de foto>

Geen taalbarrière

Anderhalf jaar woonde Rosa bij haar schoonouders. “Oostenrijk was toen ik in Nederland kwam wonen nog net geen lid van de E.U., dus een verblijfsvergunning en werkvergunning regelen was een heel gedoe. Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd. Mijn schoonfamilie steunde mij daarin, gingen mee naar gesprekken en zo.” Nederlands leren was wel lastig, zegt ze. “We hadden geen taalbarrière, Erik kende het Oostenrijks dialect.” Inmiddels heeft ze onze taal aardig onder de knie. “Maar af en toe komt er een woordje in het Oostenrijks uit of leg ik een klemtoon verkeerd”, zegt Rosa.

We hadden geen taalbarrière, Erik kende het Oostenrijks dialect

Rosa Gerritsen

Stadsmens van het platteland

Ondanks de duistere aanleiding van haar verhuizing naar Apeldoorn en het verdriet voelt Rosa zich meteen thuis in Apeldoorn. “Ik was altijd een stadsmens, ondanks dat ik opgegroeid ben op het platteland. We woonden aan de Deventerstraat met veel verkeer en rumoer. Het is met de jaren ook bruisender geworden. Er zijn steeds meer leuke dingen te doen. In de jaren 90 was Apeldoorn nog erg calvinistisch. Op zondag was er nog zondagsrust, je hoorde in de verste verte nog geen boormachine. Dat is nu wel anders.”

Lees verder onder de foto >

Tikkeltje flamboyant

Op 30 mei 1998 trouwen de twee tortelduifjes in Rosa’s geboorteplaats Hargelsberg. In 2006 krijgen ze een zoon, Lars. “Erik is een echte Apeldoorner en totaal verbonden aan zijn buurt Zevenhuizen. Hij is al drie keer verhuisd, binnen dezelfde wijk. Hij is steeds één straat opgeschoven”, lacht Rosa. “Hij kan een tikkeltje flamboyant zijn, ondanks de Apeldoornse kneuterigheid. We zijn beide levensgenieters en mensenmens. Ik ben een flierefluiter, hij heeft altijd alles netjes geregeld en gestructureerd. “

Te kitsch

Dit jaar zijn de twee 25 jaar getrouwd. “We kunnen het nog steeds goed met elkaar vinden en geven de ander de ruimte om te groeien. Ik denk dat dat het geheim is van een goede relatie. “Ik denk dat als Hollywood een film over ons zou moeten maken, ze het te kitsch zouden vinden”, zegt ze lachend. “Ons verhaal is een samenloop van omstandigheden die mooi uitgepakt heeft.”