Gerdien (60) en Ria (59) zijn al meer dan vijftig jaar hartsvriendinnen: ‘We ratelden iedereen de oren van het hoofd af’

Gerdien Kommerkamp (60) en Ria Veldwijk (59) zijn al meer dan vijftig jaar bevriend. We praten met ze in het gebouw van de voormalige Prof. Kohnstamm MAVO aan de Hoenderparkweg, waar nu negentien appartementen in zijn gerealiseerd, maar waar ze 45 jaar geleden hun examenjaar deden. “Trouwerijen, begrafenissen, verjaardagen, alles maak je samen mee.”

“Daar beneden in de fietsenkelder heb ik voor het eerst met Marcel gekust”, wijst Gerdien door het raam. Haar vriendin Ria volgt haar wijsvinger. We zijn in het voormalige schoolgebouw van de Prof. Kohnstamm MAVO aan de Hoenderparkweg en de twee dames zijn voor het eerst in meer dan veertig jaar in de school waar ze hun eindexamenjaar deden. En toen kenden ze elkaar al zo’n zes jaar.

Elke vrijdagavond achterop de brommer

“We zagen elkaar voor het eerst op de gymnastiekvereniging. Daar vonden we elkaar direct al interessant. We houden allebei van kletsen en lachen. We ratelden iedereen de oren van het hoofd af”, lacht Ria. Niet lang erna volgde Gerdiens moeder rijles op de rijschool van Ria’s ouders. “Ik herinner me nog de vrouw die niet bij de pedalen kon – jouw moeder”, grinnikt Ria. “Ja, en ik ging met m’n moeder mee naar theorieles.”

We zagen elkaar voor het eerst op de gymnastiekvereniging. Daar vonden we elkaar direct al interessant

Ria

Op de Visser-Mavo, waar Ria (toen nog ‘Lok’ van achternaam) haar man Erik leerde kennen, ging het met hun schoolcarrières niet al te florissant (“We deden niks”) en voor hun examenjaar maakten zij – met vele andere mavoleerlingen – de overstap naar de Prof. Kohnstamm MAVO. “Dat was een leuke school, met leuke leraren. Hier zaten we voor het eerst samen in de klas. En elke vrijdagavond achterop de brommer (bij Marcel en Erik, red.) naar De Boerderij in Beekbergen”, zegt Gerdien (toen ‘Jansen’ van achternaam).

“Ik hou van mensen die een beetje apart zijn”, zegt Gerdien en Ria kijkt semi-verschrikt. “Die niet in de pas lopen”, verduidelijkt Gerdien. “We zijn allebei van ons eigen pad volgen.” Ria regeert: “Ja, we zijn denk ik beide types die iets aankijken en denken van Wat een gezwets om het vervolgens op onze eigen manier te doen.”

Ome Marcel en tante Gerdien

Na hun schooltijd trouwde Ria met Erik en Gerdien met Marcel en kregen ze beide drie kinderen. Gerdiens man werkt bij Defensie en het paar woont al sinds 1989 niet meer in Apeldoorn. Toch zijn ze elkaar al die tijd blijven zien. “We gingen altijd op visite in Apeldoorn en toen we kinderen hadden bleven we slapen, de kinderen op een campingbedje in de woonkamer”, zegt Gerdien.

“Onze kinderen noemden hen ome Marcel en tante Gerdien. Jaren later moesten ze hard huilen: ‘Zijn ze niet echt familie?!’, zeiden ze”, zegt Ria. “We wisten zonder wat te zeggen hoe het met de ander ging. En we konden elkaar alles zeggen”, reageert Gerdien.

Als we elkaar weer zien gaan we gewoon verder waar we gebleven waren

Gerdien

Tegenwoordig zijn er geen vaste momenten dat de vriendinnen elkaar zien, “maar als we elkaar weer zien gaan we gewoon verder waar we gebleven waren”, zegt Gerdien. “Tijdens corona zagen we elkaar langere tijd niet. Toen hebben we een keer met z’n vieren in de tuin afgesproken. Het gesprek is op zulke momenten ook weleens serieus, maar het is altijd lachen met elkaar”, aldus Ria.

“Regelmatig ging de voordeur open, stuiterden wij (Ria en Erik, red.) naar binnen en dan vroegen de kinderen van Gerdien en Marcel of ik nog wat leuks had meegemaakt”, zegt Ria. “En dan vertelde ik bijvoorbeeld over die keer dat we gingen verhuizen naar een nieuwe buurt en dat Erik bij een voetpad linksaf ging, ik erachteraan fietste en hem daar een trap af zag denderen”, zegt Ria terwijl in gieren uitbarst.

Geen greintje wrevel

“Trouwerijen, begrafenissen, verjaardagen, alles maak je met z’n vieren mee. Als het met iemand niet goed gaat, kletsen we erover, maar dan maken we elkaar ook weer snel aan het lachen”, zegt Ria. “We praten elkaar niet de prak in”, vult haar vriendin aan. “Er gebeuren weleens moeilijke dingen, dat hoort bij het leven. Maar we willen het niet zo zwaar zien of erin blijven hangen.” Ria: “Er is nooit een greintje wrevel.”

We praten elkaar niet de prak in

Gerdien

Ze hebben wel een goed voornemen. Ria: “We zien elkaar de laatste tijd bijna nooit meer met de kinderen erbij. We moeten een keer plannen dat we elkaar allemaal weer zien. Kunnen we samen herinneringen ophalen. Dan komt er vast iets naar boven wat we niet meer weten. Zo vertelde Lisa (dochter van Gerdien, red.) laatst dat de teckel van Marcel en Gerdien alle hamburgers en uien van de barbecue had opgegeten”, grinnikt Ria, terwijl Gerdien haar bijvalt.

Ben of ken jij een Apeldoorner met een goed verhaal?

Laat het ons weten! Misschien wordt hij of zij binnenkort Apeldoorner van de Week op indebuurt!