Feike emigreerde naar Amerika: ‘Ik kan niet terug naar Almelo door wat er is gebeurd’

Emigreren naar Amerika. Het klinkt gaaf, maar zou jij het doen? Feike van Dijk (41) twijfelde er geen moment over toen hij 25 was. De liefde van zijn leven had hij al ontmoet, wat kan er dan mis gaan?

“Goedemorgen”, neemt Feike de telefoon op als we hem bellen. Hij zit in zijn tuin, letterlijk in the middle of nowhere, met een kop koffie op schoot. Voor hem is het kwart over zeven ’s ochtends, terwijl in Almelo de klok op kwart over twee staat. “Ik ben aan het genieten van de zonsopgang.” Feike woont met zijn gezin in Lander in de staat Wyoming.

Amerikaanse vrienden

Zijn huis staat in het midden van een vallei, omringd door bergen. Een groot contrast met vroeger, toen hij met zijn ouders in Almelo woonde. “Ik was een tevreden tiener. Ik had vrienden, de band met mijn familie was goed. Maar er het ging niet goed op school. Ik voelde me er opgesloten. Muziek spelen vond ik veel leuker.”

Hij besloot zich te focussen op de optredens die hij hield in cafés, op bruiloften en feestjes. “Ik hoopte dat ik als artiest ooit groot zou worden, dat ik de wereld over mocht om muziek te maken.” Deze droom werd stilletjes werkelijkheid, toen hij op een avond een stel Amerikanen tegenkwam in het centrum van Almelo. “Ik raakte bevriend met ze. Nog geen twee weken later werd ik uitgenodigd om ze te komen opzoeken.”

Lees verder onder de foto >

Op naar Amerika

Vol spanning vroeg Feike aan zijn moeder of hij een maand naar Amerika mocht. Als hij haar om de dag zou bellen, was zij tevreden. “Ik wist niet hoe snel ik mijn spullen moest pakken, wat had ik er zin in!” Dat was niet voor niets, want hij heeft er tientallen leuke mensen leren kennen. “Ik was helemaal weg van de cultuur. Ik klikte met veel muzikanten, die me uitnodigen om op te treden. Maar ja, ik moest na een maand weer terug.”

Feike vond het er zo fijn, dat hij kort na terugkeer in Nederland opnieuw een vlucht boekte. “Zonder een verblijfsvergunning kan je niet lang blijven, dus vloog ik om de drie maand naar de andere kant van de wereld. Amerika voelde als mijn tweede huis.” Toen Feike zijn vrouw daar leerde kennen, en hij twee jaar lang op en neer had gevolgen, vond hij dat er iets moest gebeuren. “Ik vroeg een verblijfsvergunning aan en ben verhuisd. Ik wilde mijn leven met haar delen.”

Niet terug naar Almelo

Wil Feike ooit terug naar Almelo, nu hij het daar zo fijn heeft? Hij zou wel willen, maar hij kan het niet. “Er is hier iets gebeurd, waardoor mijn vrouw, kinderen en ik het psychisch niet aankunnen om te verhuizen.”

Twee van hun vijf kinderen kwamen acht jaar geleden om bij een brand. Alle vijf waren ze toen nog geen zes jaar oud. “Eén van hen kwam naar me toe om te vragen waar het vuur vandaan kwam, dat hij uit het raam zag komen. Toen was het eigenlijk al te laat.”

Lees verder onder de foto >

Alles stond in brand

Feike trapte meteen een deur open. “Ik riep dat we naar buiten moesten, want het huis stond bijna volledig in brand. Met het idee dat iedereen met me mee naar buiten rende, griste ik drie van de vijf kinderen. Toen ik omkeek, stond alles in brand. Er was geen enkele mogelijkheid meer om de andere twee te redden.”

Na de brand

Deze gebeurtenis heeft het leven van Feike, zijn vrouw en zijn kinderen veranderd. “Remmy, onze zoon van destijds negen maanden oud, is nog een half jaar in het brandwondencentrum geweest, terwijl hij in coma werd gehouden. Het was een hele moeilijke tijd, en nog steeds.”

Zo had Feike na de brand een sterke behoefte om naar Almelo te vluchten, zoals hij dat zelf noemt. “Toch kunnen we het idee niet aan dat we ver van onze overleden kinderen zijn. Bovendien heb ik hier nog lang niet alles afgesloten.”

Lees verder onder de foto >

De charme en de nachthoreca

Het is dus niet dat Feike zijn geboortestad niet mist. Sterker nog, sommige dingen mist hij dagelijks. “Mijn vrienden en familie vooral. Met mijn beste maten ging ik de kroegen in en naar wedstrijden van Heracles, waar we de boel na afloop op stelten zetten.” Daarna ging hij dan een patatje halen, als nachtsnack. “Dat kennen we hier niet. Dat je overal eten kunt halen ’s nachts staat hoog op mijn mis-lijstje! Maar de charme van de stad en de inwoners mis ik het meest.”

Hart voor Almelo

“Ik betrap mezelf er geregeld op dat ik echte Almelose gewoonten heb. Zo eten we elke avond met ons gezin aan de eettafel. We bespreken onze dag en kletsen wat. Veel mensen hier vinden dat gek.” Ook het welbekende Almelose accent blijven niet achterwege.

Als hij met zijn moeder belt, komen veel cooolaaa-woordjes voorbij. “En als ik bier van Grolsch zie in Amerika, ben ik de eerste die het uit de schappen haalt, net als drop. Laatst ontdekte ik een dropwinkel hier niet ver vandaan. Ik kocht vijf kilo en dat was in twee dagen op, oeps.”

Lees verder onder de foto >

Met bus naar Heracles

Feike heeft één van zijn kinderen al eens meegenomen naar Almelo. Ze maakten gebruik van het openbaar vervoer, wat een gekke ervaring was voor de jonge Van Dijk. “Hij kon zijn ogen niet geloven. Alles is hier plat. Hij kent dat niet. “Alle huizen staat zo dicht op elkaar, zo kan je toch niet leven”, had hij aan zijn vader gevraagd. Het tripje eindigde in het stadion van Heracles Almelo, een plek die nog steeds in Feikes hart zit.

Meer Almeloërs en hun verhaal:

• Linda verwerkt haar verleden met vrouwentorso’s: ‘Van mijn ouders mocht ik niet creatief zijn’

  Linda Baars (55) begon in 2017 met een nieuwe hobby: van een simpele vrouwentorso maakt ze een creatief kunstwerk. Ondertussen…

  

• Miranda en Sophie werken bij de dierenambulance in Almelo: ‘Geen dag is gelijk’

• Patrick en Yorben emigreren naar Gran Canaria: ‘Terug naar Almelo? Dat denk ik niet’

• Lekkere hap kebab! Erhan verkoopt broodjes kebab vanuit zijn foodtruck

• Thijmen (17) uit Almelo is dag en nacht aan het beatboxen: ‘Mijn buren willen graag geluidsdichte muren’

Volg indebuurt Almelo ook op Instagram en Facebook.